Polswissart

  opisany na odwrocie: sgierowski / Ob. DCCCLXII REPRODUKOWANY: Stefan Gierowski. Jakość- jasność- nasycenie. Malarstwo 2007-2010, wyd. Galeria aTAK, Warszawa 2010. WYSTAWIANY: Stefan Gierowski. Jakość- jasność- nasycenie. Malarstwo 2007-2010, Galeria aTAK, Warszawa, 17 września- 20 listopada 2010. Studiował na krakowskiej ASP w pracowni Zbigniewa Pronaszki i Karola Frycza. Od 1949 roku mieszka w Warszawie a od 1976 jest profesorem tutejszej ASP. Początkowo uprawiał malarstwo figuratywne. Z biegiem czasu jego twórczość zdążała jednak ku abstrakcji. Momentem wieńczącym tę drogę stała się wystawa w Galerii „Krzywe Koło” w 1957 roku, w czasie której artysta wystawił obrazy utrwalające dojście do malarstwa niefiguratywnego. Jego obrazy to abstrakcja typu informel. Inspirację czerpał Gierowski ze sztuki post konstruktywistycznej. Szczególna wrażliwość na jakości barwne pozwala włączyć jego twórczość w nurt malarstwa kolorystycznego. Prezentowana praca wywołuje emocje, które wynikają z niewątpliwie unikalnego języka kolorystycznego, który fascynował artystę. Eksperymenty w zakresie barwy i emocji obrazu i związane z tym osiągnięcia twórcze czynią z Gierowskiego artystę niezwykle ważnego i cenionego w historii współczesnego malarstwa polskiego.

Gierowski studiował na krakowskiej ASP w pracowni Zbigniewa Pronaszki i Karola Frycza. Od 1949 roku mieszka w Warszawie a od 1976 jest profesorem tutejszej ASP. Początkowo uprawiał malarstwo figuratywne. Z biegiem czasu jego twórczość zdążała jednak ku abstrakcji. Momentem wieńczącym tę drogę stała się wystawa w Galerii „Krzywe Koło” w 1957 roku, w czasie której artysta wystawił obrazy utrwalające dojście do malarstwa niefiguratywnego. Gierowskiego można postawić na czele polskiej szkoły koloryzmu. Twórczość tego wielkiego klasyka sztuki współczesnej to studium oddziaływania poprzez kolor, a gradacja walorów i rytmiczne podziały płótna to świadomy formalny flirt tego twórcy z op-artem. Malarstwo Gierowskiego jest dynamiczne, przestrzeń jest iluzją, a kolor narzędziem, który opisuje jej granice na płótnie.