Polswissart

Interesuje mnie współzależność światła i koloru. Tkwią tu jeszcze nie w pełni poznane i wykorzystane malarsko możliwości, mimo iż problem ten nurtował artystów od renesansu, przez impresjonizm, aż po taszyzm i op-art. Są to poszukiwania syntezy i dyscypliny, na pewno nie łatwej dla widza.

– Anna Huskowska-Młynarska („Życie Warszawy”, 1973 )

Malarka, plakacistka, graficzna, ilustratorka. Urodziła się w 1922 roku we wsi Czernięcin w rodzinie ziemiańskiej. Od wczesnych lat dziecięcych wykazywała zainteresowanie rysunkiem. W wieku osiemnastu lat, w czasie okupacji, zaangażowała się w pomoc więźniom obozu w Majdanku. Po wojnie przeprowadziła się do Warszawy, gdzie rozpoczęła studia dziennikarskie na Wyższej Szkole Dziennikarskiej. Jednocześnie nawiązała współpracę z redakcją spółdzielni wydawniczej „Czytelnik”, dla której zrealizowała parę projektów okładek książkowych.

Swoją edukację artystyczną rozpoczęła w 1949 na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie u Henryka Tomaszewskiego, który w późniejszych latach stał się też jej przyjacielem. Profesor, który był zaliczany do twórców słynnej polskiej szkoły plakatu, zaraził studentkę entuzjazmem do tej dziedziny sztuki. Huskowska-Młynarska w ciągu kolejnych dziesięciu lat stworzyła kolekcję trzydziestu dwóch plakatów filmowych i społecznych, które były wielokrotnie nagradzane i pokazywane na wystawach. Jej prace znalazły się  w prestiżowym szwajcarskim magazynie „Grapis”. Plakaty były początkowo bardzo malarskie, jednak z biegiem lat artystka zaczęła dążyć do syntezy oraz oszczędności w formie i kolorze.

W latach 70. skupiła się przede wszystkim na malarstwie. Tworzyła monochromatyczne kompozycje o świetle w nurcie op-artu. Jej obrazy należały do niezwykle dojrzałych i kontemplacyjnych. W katalogu wystawy „Gwasze Anny Huskowskiej” z 1973 roku możemy przeczytać wypowiedź artystki na temat własnej twórczości: „Wystawa jest próbą wypowiedzi na tematy malarskie, wolne od uciążliwych ograniczeń grafiki użytkowej. W określaniu światła, które definiuje widzenie otaczającego nas świata, dostrzegamy istotę przemian, jakie zachodzą w malarstwie od czasów wczesnego renesansu, poprzez rewolucję impresjonizmu oraz jego szczyt i kres zarazem, taszyzm. Te przemiany teraz w sposób dla mnie naturalny zmierzają ku scaleniu, ku syntezie, ku dyscyplinie, wbrew rozpętaniu żywiołów ‘nowej figuracji’. Jest to uporczywe i mało popularne szukanie logiki i sensu w dziedzinie, która na ogół uchodzi za domenę niekontrolowanych i wybujałych emocji” (Młynarska B., Anna Huskowska. Plakacistka, grafik, malarka [nieopublikowana praca magisterska], Uniwersytet Warszawski 2016, s. 50.)

Zwieńczeniem praktyki malarskiej Huskowskiej-Młynarskiej była indywidualna wystawa w warszawskiej galerii „Współczesna”, gdzie pokazano prace takich artystów jak Opałka, Abakanowicz, Gierowski czy Nowosielski. Artystka w latach 80. tworzyła liczne ilustracje społeczno-polityczne dla niezależnych wydawnictw związanych z „Solidarnością”. W tym okresie również udzielała się charytatywnie internowanym działaczom Solidarności i ich rodzinom. Mimo że Huskowska – Młynarska należała do nielicznego grona reprezentantek polskiej szkoły plakatu, twórczość jej pozostaje w dalszym ciągu mało poznana.