Polswissart

Poradnik polskiego kolekcjonera, [praca zbiorowa], Wydawnictwo Kluszczyński, Kraków, il. s. 51 [jako Czaty].
Katalog Aukcji Dzieł Sztuki Domu Aukcyjnego Agra-Art, 22.03.2009, poz. 30.
Katalog Aukcji Sztuki Dawnej Domu Aukcyjnego Desa Unicum, 29.10.2009, poz. 7.

„W pracowni Brandta mieliśmy też niespodziewaną przyjemność poznać się z pracami p. Władysława Szernera. Są to sceny rodzajowe, pełne prawdy i wdzięku; nasze targowice, karczemki, popasy, pochwycone szczęśliwie z natury, które by każdy salon i zbiorek mile przyozdobiły. Takimi właśnie holenderscy malarze zarobiliby sobie na sławę”.
(cyt. za: Stępień H., Liczbińska M., Artyści polscy w środowisku monachijskim w latach 1828-1914, Wyd. Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1994)

Władysław Szerner urodzony w 1836 roku w Warszawie, był synem naczelnika sekcji administracyjno-rachunkowej na Wydziale Górnictwa Królestwa Polskiego. Ukończył Instytut Szlachecki w Warszawie, po czym do roku 1862 studiował malarstwo w Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem m.in. Rafała Hadziewicza. Wówczas zaprzyjaźnił się z młodszym od siebie Józefem Brandtem. Należał do grona młodzieży, która w czasie powstania styczniowego chwyciła za oręż w obronie Ojczyzny.

W 1865 roku wyjechał do Monachium. Zapisał się na tamtejszą akademię i szlifował talent pod okiem m.in. Georga Hiltenspergera, Alexandra Wagnera oraz Hermana Anschütza. Początkowo tworzył przede wszystkim rysunki, rzadko sięgając po farby olejne. Wykonywał zlecenia dla różnych czasopism, gdzie polecił go Brandt, znając jego pracowitość i biegłość rysunkową. To właśnie dzięki rekomendacji przyjaciela malarz w 1865 roku rozpoczął współpracę z warszawskim tygodnikiem „Kłosy”, dla którego stworzył serię scenek rodzajowych („Przed kościołem dominikanów w Krakowie” 1872, „Swaty w Krakowskiem” 1872, „Przy kramach w Sukiennicac”" 1874), a także widok przedstawiający wnętrze pracowni monachijskiego malarza Wilhelma Kaulbacha (1874).

Szerner utrzymywał kontakty z monachijską kolonią malarzy polskich, m.in. Alfredem Wieruszem-Kowalskim, Antonim Kozakiewiczem oraz Władysławem Czachórskim – który wykonał portret jego siedmioletniego syna ("Portret Włodka Szernera", 1789). Tam też wykrystalizował się jego warsztat artystyczny. Zainteresowania twórcze Szernera obejmowały sceny rodzajowe z udziałem Lisowczyków i husarii oraz przedstawienia podkrakowskich chłopów. Nastrojowe obrazy odznaczały się przemyślaną tematyką i wysoką precyzją warsztatową, znajdując uznanie wśród klientów nie tylko w Polsce, ale również w Niemczech.