Polska, kolekcja prywatna

Jako malarz huculszczyzny stanowi w malarstwie polskim niejako ogniwo pośrednie pomiędzy Axentowiczem, a Wąsowiczem. Axentowicz odkrył przed kilkudziesięciu laty egzotyczną malowniczość „karpackich górali” dla sztuki polskiej; Sichulski jest dzisiaj ich głównym piewcą.

(Wallis M., Sztuki plastyczne. Kazimierz Sichulski – Grupa artystów wielkopolskich Plastyka – Feliks Jabłczyński, Tow. Zachęty Sztuk Pięknych, październik 1926 r., [w:] „Robotnik”, 1926, nr 300, s. 4.)

Jest wśród najmłodszej generacji malarzy jedną z najciekawszych indywidualności, talentem zakrawającym na wielkie, może na potężne rozmiary. Wychowanek Akademii krakowskiej, uczeń Mehoffera i Wyspiańskiego, liczy się do artystów, których nazwiska wolno bez wywoływania dysonansu wymieniać w towarzystwie tytanów naszej sztuki.

(Stosław [Chołoniewski A.], Kazimierz Sichulski, „Świat” nr 27, 1906, s. 5–6)

Kazimierz Sichulski znany jest przede wszystkim jako brawurowy malarz Hucułów. Wykształcony w wielkiej szkole czempionów Młodej Polski – u Leona Wyczółkowskiego, Józefa Mehoffera i Stanisława Wyspiańskiego – odnalazł własny, wyrazisty styl, oparty na doświadczeniu, niepospolitej intuicji i wnikliwej obserwacji natury. Podpatrując huculskie środowisko, zwracał uwagę na tamtejsze obrządki, zachowania i najdrobniejsze szczegóły. Malował z wielką werwą, jakby chcąc przelać w swe postacie własne siły witalne, a jednocześnie – będąc spadkobiercą secesyjnej stylistyki – niezwykle barwnie i dekoracyjnie. Powoływał do życia „żywiołowych, poetycznych w swej dzikości i romantycznych w swej pierwotności Hucułów, którzy na długo stali się synonimem twórczości Sichulskiego” (Kozicki W., Kazimierz Sichulski, Monografie Artystyczne, tom XIX, wyd. W. L. Anczyca i Spółki, Kraków 1928, s. 7). Oddawał możliwie najlepiej ich charaktery, wyczuwał subtelności, chwytał życie –  a to wszystko z wielkim talentem i brawurą techniczną.

Oferowany portret starego Hucuła z 1905 roku należy do wczesnej fazy twórczej malarza, pełnej temperamentu, poszukiwań i ciekawości artystycznej. Przedstawiony mężczyzna ma na sobie tradycyjny strój ludowy, złożony z lnianej koszuli, czarnego serdaka zdobionego kolorowymi pomponami oraz futrzanej czapki. Jego postać wybija się z szarego tła, wychodzi z ram niczym żywa. Barwy stroju efektownie wibrują, w niespokojnej kresce czuć emocjonalną ekspresję. Jest w nim siła i energia, a jednocześnie bijąca z melancholijnych oczu niezwykła życiowa prawda. Wyjątkowo trafnym wydaje się stwierdzenie: „W tych obrazach jest poezja, jest uduchowienie (…)” (Łepkowski E., Wystawa dzieł Kazimierza Sichulskiego, Muzeum Miejskie w Bydgoszczy, Bydgoszcz 1938 s. 4).

Sichulski posiada żywy zmysł kolorystyczny, ogromną łatwość kształtowania plastycznego, lotność fantazji, wyborne odczucie ruchu, pędu, wir, wreszcie, właściwy rasowemu karykaturzyście, dar dosadnego charakteryzowania ludzi i zwierząt.

– Karol Frycz (Frycz K., Sichulski w Zachęcie, „Świat”, 1926, nr 41, s. 4-5 )

Malarz, rysownik i grafik, reprezentant folklorystycznego nurtu w sztuce Młodej Polski. Twórczość Sichulskiego została zdominowana przez tematykę huculską. Urodził się 17 stycznia 1879 roku we Lwowie. Był synem inżyniera kolejowego Antoniego Jeremiasza oraz Kamilli Langner. W latach 1899-1901 Sichulski studiował przez trzy semestry prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza oraz odbył służę wojskową w armii austriackiej. W 1901 roku wstąpił do krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie uczył się malarstwa pod okiem Leona Wyczółkowskiego, Józefa Mehoffera i  Stanisława Wyspiańskiego. Kształcił się również w Rzymie, Paryżu i Monachium. Zadebiutował jako artysta w 1903 roku w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. W latach 1903-1905 współpracował z czasopismem satyrycznym Liberum Veto, gdzie pracował jako rysownik. Od 1905 roku należał do kabaretu Zielony Balonik oraz do Towarzystwa Artystów Sztuk Polskich – Sztuka.

W 1907 osiedlił się na stałe we Lwowie. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Legionów Polskich. Utrwalił wówczas w swych szkicownikach wizerunki kolegów i wojskowych osobistości, które później prezentował na wystawach i opublikował w albumach. W latach 1920-1930 wykładał w lwowskiej Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego, zaś w okresie 1930-1939 piastował stanowisko profesora w krakowskiej ASP. W maju 1938 roku Sichulski został odznaczony brązowym medalem krakowskiej ASP za długoletnią służbę, w listopadzie zaś srebrnym.

Artysta pozostał do końca życia pod ogromnym wrażeniem Huculszczyzny, począwszy od swego pierwszego pobytu w zimie 1905 roku (będąc tam wraz z Władysławem Jarockim oraz Fryderykiem Pautschem). W jego malarstwie przeważa żywa, dekoracyjna kolorystyka, która tak fascynowała go w góralskim folklorze Karpat Wschodnich.