Polska, kolekcja prywatna
Doyle New York, aukcja 16.09.2020 poz.6
New Jersey, Montclair, kolekcja Dorothei Benton Frank
New York, Brooklyn, Lipert Gallery

Na początku drugiej dekady XX wieku zamyka się u Weissa okres zwany „białym”, charakteryzujący się fascynacją japońszczyzną. Rozpoczyna się natomiast kolejny, niesamowicie malarski, pełny, choć wcale niedługi, okres, dzięki to któremu między innymi Wojciech Weiss uznawany jest za mistrza ciała. Artysta zwraca się do tematów i motywów klasycznych, na nowo zdaje się odkrywać płótna starych mistrzów. Modelki, które zazwyczaj umieszczał w przestrzeni pracowni ze współczesnymi rekwizytami codziennego użytku, teraz stają się bohaterkami bardziej rozbudowanej scenerii, przywodzącej na myśl motywy klasyczne i starożytne. Prezentowany tutaj obraz jest spójny z pracą powstałą w tym samym roku i znajdująca się w kolekcji Krzysztofa Musiała – Pijana dziewczyna (repr. Zapisy przemian. Sztuka polska z kolekcji Krzysztofa Musiała). W obu przypadkach mamy do czynienia z wizerunkiem zmorzonej upałem lub winem młodej dziewczyny, która bądź to rzeczywiście znajduje się w jakiejś południowej, gorącej  scenerii tamtych czasów bądź to stała się przypadkowo elementem artystycznej inscenizacji i po prostu usnęła na planie martwej natury, a stojący z prawej strony mały amor z kiścią winogron jest postacią dodaną przez artystę dla uwierzytelnienia dionizyjskiego klimatu i połączenia ze starożytnymi motywami wielkich płócien. Naga dziewczyna za siedzisko wybrała rozłożony kosz, z boku leżą dojrzałe winogrona. W lewej ręce trzyma dzban, z którego wylewa się wino wprost pod nogi amora. Padające z lewej strony światło, zza ramienia dziewczyny oświetla scenę na wzór wielkich dawnych mistrzów. Na uwagę zasługuje kunszt w oddaniu niuansów ciała, a także charakteru przedstawienia. Erotyzm, sensualność w połączeniu ze świętem wina i zabawy, wszystko to sprawia, że scena emanuje uwodzącą wręcz widza zmysłowością. Analogiczna do obrazu Pijana dziewczyna poza dziewczyny z obrazu Winobranie zostaje dodatkowo zrównoważona niezwykle urokliwą postacią amorka, która nadaje scenie lekkości, ale też sugeruje ewidentnie charakter przedstawienia, zabarwiony flirtem i miłością cielesną.
Niewątpliwie prezentowane Winobranie z 1937 roku jest niezwykłą gratką kolekcjonerską nie tylko dla miłośników malarstwa Wojciech Weissa. Z dosyć dużego dorobku malarskiego tego artysty, rzadko zdarzają się tak naprawdę na rynku aukcyjnym prace oddające rzeczywisty jego geniusz. Większość obrazów będących tego dowodem znajduje się bądź to w kolekcjach prywatnych i bardzo rzadko je opuszcza, bądź też w zbiorach muzealnych. Ta praca cieszyła oczy znanej amerykańskiej pisarki Dorothei Benton Frank. Po jej śmierci trafiła do polskiej kolekcji i jest prawdziwą kolekcjonerską radością móc zaprezentować ją w katalogu aukcyjnym.

Artysta malarz. Ukończył gimnazjum we Lwowie a następnie przez rok był słuchaczem Wydziału Filozofii Na Uniwersytecie Jana Kazimierza. W latach 1887-1889 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Przez źródła wymieniany jest jako uczeń Łuszczkiewicza, Szynalewskiego i Jabłońskiego. W 1893 roku otrzymał stypendium i wyjechał do Wiednia. Po powrocie do kraju był nauczycielem rysunku w Brodach i Jarosławiu. W 1898 roku wyjechał w półtoraroczną podróż do Włoch i Dalmacji, w 1908 roku osiadł w Zakopanem. Twórczość malarska Zefiryna Ćwiklińskiego to dzieła o treści symbolicznej, znajdujące się pod silnym wpływem spuścizny Władysława Podkowińskiego. Od około 1897 roku artysta zaczął interesować się pejzażem. Szczególnym bodźcem do kontynuowania studiów z natury stała się podróż na południe Europy. Od czasu osiedlenia się w Zakopanem stał się malarzem Tatr, malując przede wszystkim niewielkie pejzaże. Ćwikliński miał wystawy indywidualne w 1906 w Lwowie i w 1907 roku w Krakowie. Wystawiał w TZSP w Warszawie, w Londynie w 1907 i 1911 roku, w Kijowie w 1912, w Wiedniu i Budapeszcie 1915, w Chicago 1927. Był członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i tam też miała miejsce wielka pośmiertna wystawa artysty w 1931 roku. Obrazy Ćwiklińskiego znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego w Krakowie oraz w Muzeum Śląskim we Wrocławiu.