Podczas studiów w pracowni prof. Joniaka, dominowała postać, akt, martwa natura. Jawnie walczyłem z tym uładzonym, grzecznym światem. Pamiętam też pewne rozczarowanie i dysonans pomiędzy tym, co sobie wyobrażałem a zastaną rzeczywistością. Eksperymentowałem z formą przy pomocy różnych środków. Wewnętrznie przeciwstawiłem się, aby nie malować w tradycyjny sposób. Fakt iż malowałem szare obrazy, był może przejawem wewnętrznego buntu, jako że studiowałem w pracowni kolorysty. Zawsze pociągało mnie ryzyko i eksperyment i to już chyba pozostanie mi do końca.
Ważne jest korzystanie z różnych motywów, obserwacji i przeżyć, które są filtrowane i przekształcane tak aby pozostałe wrażenia mogły przyjąć kształt obrazu, a spójne kompozycje malarskie, które tworzą całość układają się w pewien ciąg narracyjny i definiują formę wypowiedzi artystycznej. To swoisty dialog twórcy z opisami natury i tradycją.
Pracownia to nie tylko miejsce, w którym spotyka się grupa młodych ludzi, studentów o określonych charakterach i doświadczeniach życiowych i różnorodnym spojrzeniu na sztukę i otaczająca rzeczywistość, ale przede wszystkim to rodzaj pewnej wspólnoty intelektualnej opartej na wewnętrznej potrzebie tworzenia, jak również na autentycznym kontakcie pomiędzy nauczycielem a uczniem.
– Grzegorz Bienias
