Pejzażowe miniatury Rafała Borcza trafiają do kolekcjonerów natychmiast. Prace większych rozmiarów także nie czekają długo w pracowni artysty. Borcz maluje wolno, dopracowuje każdy szczegół, szuka najbardziej finezyjnych rozwiązań kolorystycznych. Inspiruje go natura, zwłaszcza Bieszczady. Już debiutanckie, dyplomowe prace pokazywały bieszczadzkie wilki, w bardzo dynamicznych kompozycjach. Po kilku latach przyszedł okres wyciszenia i nostalgii, czas czystego pejzażu. Fascynacja lasem, polskimi brzozami, rozgwieżdżonym nocnym niebem i powierzchnią jeziora. To preteksty do tworzenia marskich rozwiązań, odzwierciedlania rozbłysków fal czy barw srebrnych, które choć w naturze nie występują, to tak postrzega je nasze oko. Jest w malarstwie Borcza kontemplacja i duchowość. To klucz do sukcesu, gdyż w czasach tak zgiełkliwych jak obecne, potrzebujemy wyciszenia i zadumy.

Współczesny malarz, potrafiący jak nikt uchwycić w swoich pracach majestat i spokój polskiej przyrody. Urodził się w 1973 roku w Łańcucie, który opuścił, aby kształcić się na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Tam w 1999 roku otrzymał dyplom z wyróżnieniem w pracowni Leszka Misiaka. Po studiach pozostał na akademii jako adiunkt i obecnie prowadzi tam pracownię rysunku. W 2001 roku został laureatem Grand Prix 35. Ogólnopolskiego Biennale Malarstwa Bielska Jesień, gdzie w kolejnych latach dwukrotnie zdobył nagrodę publiczności. Prace Borcza zobaczyć można było na kilkudziesięciu wystawach, z czego kilkunastu indywidualnych. Brał udział w wernisażach na terenie Europy, Stanów Zjednoczonych i Japonii. Tematem dominującym w twórczości artysty niemalże od samego początku jest fauna i flora. Borcz – znany głównie z malarstwa olejnego – w swoich monochromatycznych i wysokokontrastowych kompozycjach odzwierciedla statyczność, chłód i bezkres natury. Malarz balansuje na krawędzi grafiki i realizmu, co nadaje jego pracom surowości. Najczęściej przedstawianym motywem we współczesnych pracach są bezlistne, zimowe drzewa jako element pejzażu, wybijające się na jasnym tle. Znaczącą część kompozycji zajmuje niezmącona niczym bezkresna powierzchnia wody bądź szare niebo, na którym często widnieją ciała niebieskie. Te wszystkie elementy tworzą niesamowitą całość, sprawiając, że odbiorca niemalże czuje chłód zimowego poranka, spodziewając się zobaczyć ślad swojego oddechu na zlodowaciałym powietrzu. Artysta w unikalny dla siebie sposób oddaje to, że nie o widza tu chodzi, nie o człowieka, lecz o spokój i piękno jakie wywołuje właśnie brak jego obecności. Borcz wydaje się podkreślać to czasem poprzez umieszczenie na tafli wody samotnie dryfującej, pustej łodzi bądź tlącego się, przez nikogo nie doglądanego ogniska. Niekiedy malarz urozmaica swoje prace o figury wilków, czy rzadziej innych zwierząt, wprowadzające do kompozycji dynamikę. Wilki są jedynym motywem, który artysta zdecydował się przedstawić również w formie serii rzeźb. Głównym źródłem inspiracji dla malarza są jego wycieczki na łono natury, gdzie w towarzystwie swojego psa oddaje się on fotografii. Najczęściej obieraną przez nich destynacją są Bieszczady, o sympatii do których artysta wielokrotnie wspominał. Zanim Rafał Borcz skupił swoją uwagę na przyrodzie, malował sceny urbanistyczne – pojazdy i miejską infrastrukturę postkomunistycznej Polski. Obrazy z tego okresu charakteryzuje znacznie większy dynamizm i kontrast. Malarz nigdy nie zdecydował się jednak na uchwycenie ludzkiej sylwetki.