Polswissart

Zygmunt Dobrzycki urodził się 20 kwietnia 1896 roku w Oleskin, w staropolskiej rodzinie ziemiańskiej. Moskwa i Warszawa przewodziły jego intelektualnemu i artystycznemu rozwojowi dając mu środki wyrazu, których wymagał jego wszechstronny talent. W wieku dwudziestu siedmiu lat, po pierwszej wojnie światowej, przyjechał do Paryża, chcąc czerpać inspirację z kipiącej ideami awangardy, a przede wszystkim z nowych form w sztuce, które odpowiadały jego otwartej na nowe doświadczenia wrażliwości. Przemieszczał się między Montparnasse, będącym wówczas centrum życia artystycznego a prowansalskim Saint-Paul-de-Vence, gdzie zetknął się ze sztuką Cézanne'a i Van Gogha.

W swej otwartości Dobrzycki czerpał z dzieł pisarzy, poetów, malarzy, rzeźbiarzy i muzyków z każdego zakątku świata, których zgromadził pod jednym niebem Paryż, a którzy dali początek Szkole Paryskiej. Utrillo i Soutine, Kisling i Zadkine, Paul Valéry i Gide, Giono i Honegger mają wielki wpływ na wczesną twórczość Dobrzyckiego. We Francji artysta odkrył dla siebie kubizm, który ukierunkował jego malarstwo. Z polskich korzeni wyniósł Dobrzycki poczucie konkretu, natury i zmysłowości. Paryż nauczył go, jak się doskonalić w subtelnym rysunku pisał Yves Sjöberg (Z. Dobrzycki, Galerie Simone Badinier, 9-31 października 1959).

Oferowany obraz namalował artysta w 1948 roku. Jak w soczewce skupiają się w nim najaktualniejsze tendencje europejskiego malarstwa oscylujące wokół picassowskiego kubizmu i poetyki surrealistycznej. Po wojnie Dobrzycki był już malarzem cenionym i znanym w środowisku artystycznym. W 1946 roku został zaproszony do udziału w pokazie polskiej sztuki nowoczesnej, który miał miejsce w Musée d'art moderne w Paryżu. Pokaz ten odbywał się w ramach większej wystawy o międzynarodowym charakterze, której patronowało UNESCO. Francuscy organizatorzy wydarzenia starali się podkreślić rolę École de Paris w sztuce światowej. W tym celu, w odrębnej przestrzeni powieszono obrazy twórców wywodzących się z Polski. Kształt tej wystawy można częściowo zrekonstruować na podstawie relacji Wandy Ładniewskiej, wówczas stałej korespondentki paryskiej edycji „Gazety Polskiej” (Majewski P., Artyści polscy w  Paryżu w  publicystyce Wandy Ładniewskiej, w: Kudelska D., Kuryłek E., Wyjazdy „za sztuką”. Nadzieje, zyski i straty artystów XIX i XX wieku, Lublin 2015, ss. 325-337). Każdy z trzydziestu twórców pokazał jedną pracę. Wśród nich znalazły się prace pięciu artystów, którzy działali przed wojną, ale zmarli przed jej zakończeniem: Olgi Boznańskiej, Tytusa Czyżewskiego, Romana Kramsztyka, Józefa Pankiewicza i Wacława Wąsowicza. Na wystawie znalazły się również prace młodszego pokolenia polskich artystów, głównie kolorystów, wśród nich uczniów Pankiewicza – Jana Cybisa i Hanny Rudzkiej-Cybisowej oraz innych malarzy związanych z Paryżem, m.in. Eugeniusza Eibischa, Jerzego Fedkowicza, Konstantego Mackiewicza, Artura Nacht-Samborskiego, Zbigniewa Pronaszki, Zygmunta Radnickiego, Stanisława Szczepańskiego, Wacława Taranczewskiego i Zygmunta Dobrzyckiego. Obecność tego ostatniego wśród tak wielu znakomitych nazwisk nie dziwi. Twórczość Dobrzyckiego była naznaczona jego indywidualizmem, otwartością intelektu i odwagą w podejmowaniu coraz to nowych środków wyrazu, czego dowodzi oferowana kompozycja „Cavaliers”. Wpisuje się ona w ogólnoeuropejski, powojenny trend awangardowy, który w nowych sposobach patrzenia na rzeczywistość szukał odpowiedzi na dramatyczne przeżycia wojenne.

Belgia, kolekcja prywatna
Assebroek, kolekcja prywatna

Bruksela, Chateau Malou, wystawa prac Zygmunta Dobrzyckiego.

Zygmunt Dobrzycki, polski malarz, rzeźbiarz, projektant tkanin i ceramiki, studiował malarstwo w Kijowie, a następnie w Moskwie i Petersburgu. W 1923 rozpoczął naukę w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, którą przerwał w 1924 by wyjechać do Paryża. Mieszkał tam do 1928. Następnie wyjechał do Wiednia, gdzie razem z Teodorem Axentowiczem, Józefem Mehofferem i Eugeniuszem Zakiem uczestniczył w odbywającej się w gmachu Secesji wystawie polskiej sztuki. Po powrocie do Francji, zamieszkał na południu w Saint-Paul-de-Vence, skąd wielokrotnie wyjeżdżał do Damme w Belgii. W 1929 miał wystawę indywidualną w Brukseli. Wystawa okazała się dużym sukcesem i przyniosła artyście rozgłos. W latach 30. XX wielu pokazywał swe obrazy w Brukseli, Antwerpii oraz w paryskiej Galerii l’Atelier Française. W 1937 udział prac Zygmunta Dobrzyckiego w międzynarodowej wystawie „Sztuka i technika” został nagrodzony złotym medalem. Twórczość Zygmunta Dobrzyckiego to przede wszystkim nastrojowe obrazy tematyką i stylem wywodzące się z kręgu Szkoły Paryskiej. W późniejszych latach, zwłaszcza zaś pod koniec lat 30. Artysta uległ fascynacji techniką, co miało wpływ na jego malarstwo.