Polswissart

Tadeusz Rybkowski studiował w latach 1872-1875 w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie u Władysława Łuszczkiewicza. Studia kontynuował w wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych m.in. pod kierunkiem Karla Wurzingera i Hansa Makarta. Przebywając tam korzystał również ze wskazówek polskiego malarza Leopolda Loefflera, oraz uczył się w zakładach dekoracji teatralnych Brioschiego i Kautskiego. W Wiedniu posiadał własną pracownię malarską. Podróżował do Włoch oraz Niemiec, gdzie odwiedził Drezno, Berlin i Monachium. W latach 1888-1892 pracował przy konserwacji malowideł w pałacu Eugeniusza Sabaudzkiego oraz wykonał obrazy do dekoracji sali balowej.

W 1893 roku zamieszkał na stałe we Lwowie. Prowadził rozbudowaną działalność pedagogiczną – założył szkołę malarstwa dla kobiet i wykładał malarstwo dekoracyjne w Państwowej Szkole Przemysłowej we Lwowie. Malował głównie sceny rodzajowe inspirowane życiem pokuckiego ludu – m.in. „Typy huculskie”, „Lirnik z Pokucia”, „Banderia huculska” czy „Cyganie z okolic Kołomyi”. Często posługiwał się techniką akwareli, nie opierając się wpływowi postaci słynnego Juliusza Kossaka i jego ulubionej tematyce jarmarków, spotkań, zaprzęgów na drodze, polowań, widoków stadnin, żniw i wesel chłopskich. W okresie pierwszej wojny światowej tworzył obrazy o tematyce legionowej. Zajmował się również malarstwem ściennym i ilustratorstwem.

Obrazy „Zaprzęg konny na drodze” oraz „Spotkanie na drodze” są w twórczości Tadeusza Rybkowskiego przykładami malarstwa noszącego wszelkie znamiona szkoły monachijskiej. W obu dziełach obecna jest maniera obowiązującego nad Izarą „stimmungu” – nastrojowości. Efekt ten artysta uzyskał między innymi dzięki ciemnej kolorystyce z przewagą brązów i ugrów, czyli tzw. „sosów monachijskich”. Prace charakteryzuje doskonały rysunek i precyzja w odtwarzaniu detali. Obie kompozycje rozgrywają się w podobnej, jesiennej scenerii. Na błotnistej drodze widać chłopskie wozy z końmi, które zatrzymały się w okolicy wiejskich chat. Prezentowane dzieła wiernie oddają to, co najbardziej kluczowe i rozpoznawalne dla scen rodzajowych autorstwa Rybkowskiego.

Polska, kolekcja prywatna
Polswiss Art, aukcja 10.10.2017, poz. 4/5 Polska, kolekcja smólska

Krzysztofowicz-Kozakowska S., Kolekcja smólska. Malarstwo polskie XIX i początku XX wieku, [s.l.], [s.n.], 2008, s. 52-53.

Tadeusz Rybkowski studiował w latach 1872-1875 w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie u Władysława Łuszczkiewicza. Studia kontynuował w latach 1875-1878 w wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych m.in. pod kierunkiem Karla Wurzingera i Hansa Makarta. Przebywając tam korzystał również ze wskazówek polskiego malarza Leopolda Loffera, oraz uczył się w zakładach dekoracji teatralnych Brioschiego i Kautskiego. W Wiedniu posiadał własną pracownię malarską. Podróżował do Włoch oraz Niemiec, gdzie przebywał w Dreźnie, Berlinie i Monachium. W latach 1888-1892 pracował przy konserwacji malowideł w pałacu Eugeniusza Sabaudzkiego oraz wykonał obrazy do dekoracji sali balowej. W 1893 roku zamieszkał na stałe we Lwowie. Prowadził rozbudowaną działalność pedagogiczną – założył szkołę malarstwa dla kobiet i wykładał malarstwo dekoracyjne w Państwowej Szkole Przemysłowej we Lwowie. Tadeusz Rybkowski malował głównie sceny rodzajowe inspirowane życiem pokuckiego ludu (obrazy takie jak: Typy huculskie, Lirnik z Pokucia, Banderia huculska, Paraska, Cyganie z okolic Kołomyi). Często posługiwał się techniką akwareli nie opierając się wpływowi postaci Juliusza Kossaka i tematyce jarmarków spotkań zaprzęgów na drodze, polowań, widoków stadnin, żniw i wesel chłopskich. W okresie pierwszej wojny światowej tworzył obrazy o tematyce legionowej. Zajmował się również malarstwem ściennym i ilustratorstwem.