Polswissart

Warszawa, kolekcja prywatna
Warszawa, kolekcja rodziny artysty
własność artysty

Jeżeli istotnie poprzez fale wieków i pokoleń wre ciągła walka i kolejny triumf dwu kierunków, dwu pierwiastków – treści i formy, to niewątpliwie chwila obecna łaknie nade wszystko treści, łaknie życia duchowego, odzwierciedlenia uczuć i nastrojów ludzkości współczesnej.

– Eligiusz Niewiadomski

(Niewiadomski E., Sztuka, w: „Tygodnik Ilustrowany” 1903, nr 10)

Malarz, teoretyk sztuki, pedagog. Artysta, który w historii zapisał się jako zabójca prezydenta RP Gabriela Narutowicza. Urodził się w Warszawie w 1869 roku. Edukację artystyczną rozpoczął w rodzinnym mieście w Szkole Rysunkowej u Wojciecha Gersona. Kontynuował naukę w Petersburgu na tamtejszej akademii. Był uważany za bardzo zdolnego ucznia, czego dowodem były liczne medale, które otrzymał podczas studiów. W tamtym okresie był pod wpływem twórczości Arnolda Böcklina, czego dowodem był jego obraz dyplomowy „Centaury w lesie”, za który otrzymał tytuł artysty I stopnia, wielki złoty medal, nagrodę na wystawie konkursowej uczniów oraz złoty medal na wystawie TZSP w Warszawie. Podczas swojego pobytu w Petersburgu był prezesem polskiej organizacji studenckiej. W latach 1895-1896 kształcił się w Paryżu. Malował wtedy pejzaże z Bretanii, widoki Montmartre’u oraz portrety i studia modeli. Po powrocie do kraju współpracował z czasopismami (m.in. Wędrowiec, Ziarno, Tygodnik Ilustrowany i z wieloma innymi) tworząc dla nich ilustracje oraz recenzje. W 1899 roku, pomimo niechęci do instytucji i sztuki tam reprezentowanej, wszedł do zarządu TZSP. Niewiadomski rozwijał się jako historyk sztuki oraz popularyzator sztuki dawnej i nowej pisząc wiele tekstów, które były publikowane w książkach i albumach m.in. w: Sztuka Polska. Malarstwo. Peinture. L’art. polonais, Lwów 1903 czy Bolesław Biegas. Sculpteur et peintre, Paryż 1906. Swoją pedagogiczną ścieżkę rozpoczął w 1897 roku, zakładając własną szkołę malarstwa, a następnie od 1898 roku był wykładowcą rysunku w Instytucie Politechnicznym w Warszawie. Niestety droga ta została przerwana w 1902 roku po kilkumiesięcznej nieobecności Niewiadomskiego spowodowanej aresztowaniem za przemyt nielegalnych wydawnictw narodowych. Od 1897 roku artysta był zaangażowany w Ligę Narodową. Niewiadomski przyczynił się do rozwoju Szkoły Sztuk Pięknych, zapraszając do współpracy znanych artystów m.in.: Kazimierza Stabrowskiego czy Ferdynanda Ruszczyca. Sam wykładał tam historię sztuki do 1918 roku. Następnie został radcą w Ministerstwie Kultury i Sztuki gdzie zajmował się przede wszystkim szkolnictwem artystycznym. Do wybuchu I wojny światowej w jego malarstwie pojawiały się portrety, kompozycje o tematyce symboliczno-religijnej oraz pejzaże. W 1908 roku wykonał kurtynę dla amatorskiego teatru w Rychwale. W tym samym czasie zainteresował się polichromią kościelną oraz witrażem czego efektem były jego realizacje w kościele parafialnym Św. Bartłomieja w Koninie. W okresie wojny wstąpił do organizacji sanitarnych. Zgłosił się tam ochotniczo. W tamtym okresie uczył w prywatnych pensjach i wykładał w Towarzystwie Kursów Naukowych, zarzucając powoli praktykę artystyczną. W 1920 roku ochotniczo przeszedł do czynnej służby pierwszoliniowej jako szeregowiec 5 Pułku Piechoty Legionów III Kompanii Zapasowej w Chełmnie i został wysłany na front. Po nastaniu pokoju Niewiadomski powrócił do pracy w Ministerstwie Kultury i Sztuki jednak niedługo po tym podał się do dymisji i poświęcił się pisaniu książek związanych z historią sztuki. W 1922 roku 16 grudnia Niewiadomski dokonał zamachu na prezydenta RP Gabriela Narutowicza. Artysta zastrzelił polityka podczas jego wizyty w Galerii Zachęta. Niewiadomski został skazany na rozstrzelanie przez Sąd Okręgowy w Warszawie. Egzekucja odbyła się 31.01.1923 r. Podczas ostatnich tygodni życia artysta ukończył podręcznik Malarstwo Polskie XIX i XX w. Desperacki czyn, jakiego się dopuścił Niewiadomski, przysłonił jego twórczość artystyczną, publicystyczną oraz jego dokonania pedagogiczne. Polityczny fanatyzm malarza odbił się na późniejszej interpretacji pozostawionej przez niego spuścizny.