Polswissart

Cała trajektoria twórczości Ryszarda Waśko polega na istotnym, pod wieloma względami ryzykownym i nowatorskim, poszerzeniu i rozbudowaniu roli artysty. (...) Jest on bowiem jedną z tych
postaci, które konsekwentnie wstrząsają i przesuwają granice tego, co możliwe, z pewnością z poczuciem misji, ale także z humorem i werwą.

(Volk G., Meal for the Rich and the Poor, [w:] Ryszard Wasko. Selected works 1986-2000 [katalog wystawy], wyd. Many H. Gallery, Tel Awiw)

Przez wykształcenie z dziedziny filmowej i eksperymenty z wideo, Waśko swoje prace stricte malarskie zaczął tworzyć stosunkowo późno. Jego zainteresowanie malarstwem było zaskakujące, ze względu na to, że artysta rzadko ograniczał się w swoich realizacjach do jednego medium. Technika malarstwa jest bardzo klasyczną dziedziną sztuki z olbrzymią tradycją i historią. Artysta jednak i w tym medium pokazał swoje niezwykłe umiejętności. W jego wcześniejszych kompozycjach widać jeszcze zainteresowanie samym medium, wspólnym oddziaływaniem kolorów i kształtów. Prace badają sposób widzenia odbiorcy, nie opowiadając żadnej historii. Z biegiem lat jego obrazy stają się jednak bardziej literackie i figuratywne. Widać w nich sentyment i nostalgię za okresem dzieciństwa i próbę rozwiązania rodzinnych traum.

Sztuka dla Waśki jest olbrzymim placem zabaw, z którego można wyciągać po trochu z każdej dziedziny. Artysta nie ograniczając się do jednego medium, które definiowałoby go jako malarza, rzeźbiarza, fotografa czy filmowca, staje się artystą absolutnym. Wpierw pojawia się u niego temat, który chciałby zgłębić, a dopiero później pomysł samej realizacji. Waśko dryfuje pomiędzy zagadnieniem istoty ludzkiej percepcji, przez eksperymenty z granicami sztuki, aż do tematów bardzo osobistych. Jego prace znajdują w wielu prestiżowych zbiorach muzealnych i kolekcjach, m.in. w: Lenbachhaus Museum w Monachium, Muzeum Sztuki w Łodzi, Berlinische Galerie w Berlinie, Neuer Berliner Kunstverein w Berlinie, Centre Pompidou w Paryżu, Arts Council w Londynie, Muzeum Sztuki w Haifie, Wilhelm-Hack Museum w Ludwigshafen, Art Collection of the World Bank w Waszyngtonie i Muzeum Okręgowym w Bydgoszczy.

W pracach Waśki widoczne jest niezwykle konsekwentne zainteresowanie tym, jak doświadczamy świata, analizowanie specyfiki mediów, poprzez które jest on nam dostępny, śladów, jakie to doświadczenie pozostawia.

(Krajewski M., Piękno sztuki [w:] Ryszard Waśko. Piękno idei, Mazowieckie Cenrum Sztuki Współczesnej Elektrowni w Radomiu, Radom 2021, s. 15.)

Ryszard Waśko urodził się w 1947 roku w Nysie. Swoją działalność artystyczną rozpoczął w latach 70. jako członek awangardowej grupy artystycznej Warsztat Formy Filmowej, powołanej w ramach koła naukowego łódzkiej Szkoły Filmowej. Jest artystą konceptualnym, którego twórczość poprzez swoje relacje międzyrodzajowe i intermedialne wymyka się jednoznacznym ramom. Sztuka dla Waśki jest olbrzymim placem zabaw, z którego można wyciągać po trochu z każdej dziedziny. Artysta nie ograniczał się nigdy do jednego medium, które definiowałoby go jako malarza, rzeźbiarza, fotografa czy filmowca. Jest artystą absolutnym. Wpierw pojawia się temat, który chciałby zgłębić, a dopiero następnie pomysł na sposób jego realizacji. Twórczość Waśki jest niezwykle inteligentna. Artysta dryfuje pomiędzy samą istotą ludzkiej percepcji, przez eksperymenty z granicami sztuki aż do bardzo osobistej próby rozwiązania traum z przeszłości. Jego prace znajdują w wielu prestiżowych zbiorach muzealnych i kolekcjach, m.in. w: Lenbachhaus Museum w Monachium, Muzeum Sztuki w Łodzi, Berlinische Galerie w Berlinie, Neuer Berliner Kunstverein w Berlinie, Centre Pompidou w Paryżu, Arts Council w Londynie, Muzeum Sztuki w Haifie, Wilhelm-Hack Museum w Ludwigshafen, Art Collection of the World Bank w Waszyngtonie i Muzeum Okręgowym w Bydgoszczy.

Waśko odnajdywał się również jako inicjator wydarzeń artystycznych. W 1979 roku założył w Łodzi Archiwum Myśli Współczesnej, które zrzeszało artystów i miłośników sztuki na sympozjach i wydarzeniach kulturalnych. To dzięki jego inicjacji została zrealizowana międzynarodowa, niezależna wystawa „Konstrukcja w Procesie” (1981) oraz powstało Międzynarodowe Muzeum Artystów w Łodzi (1989). W późniejszych latach był dyrektorem programowym P.S.1 Museum oraz Institute of Contemporary Art w Nowym Jorku (1990-1992), a w latach 1997-1999 przewodził Międzynarodowemu Stowarzyszeniu Artystów (IKG) z siedzibą w Kolonii. W 2004 roku zaingurował łódzkie Międzynarodowe Biennale Sztuki.