Polswissart

Główną domeną twórczości Olgi Boznańskiej były portrety. Wizerunki dorosłych i dzieci, kobiet i mężczyzn. Niezrównane w swojej klasie, niemające porównania w całej sztuce polskiej. Można doszukiwać się wpływu Jamesa Whistlera, Wilhelma Leibla, czy Eduarda Maneta, ale Olga Boznańska była artystką o tak swoistej tylko dla siebie sile wyrazu, że nawet w sztuce światowej trudno szukać dla niej porównań. Malowała niemal wyłącznie techniką olejną na tekturze, nie używała werniksu, często pozostawiała niezamalowane partie tektury i skrobała farbę nożem uzyskując charakterystyczny efekt rozwibrowania i jednoczesnej lekkości, efekt delikatnej przezroczystej zasłony, zza której patrzymy na portretowanych. Delikatnie odrealnione przez to portrety mają za to uwydatniony efekt duchowego wymiaru. Tak jak pisała sama Boznańska chodziło jej o prawdę, o ciszę, w której rodzi się prawda o człowieku. Dlatego nad każdym portretem Boznańska pracowała długo, niekiedy kilka miesięcy, umawiając się wielokrotnie z modelami, oglądając ich w różnych porach dnia, w różnych nastrojach, tak by uchwycić swoistość. Nie starała się nikomu przypodobać, nie miała oporów w ukazaniu cech nie zawsze pochlebnych, malowała to co czuła, podkreślić należy – to co czuła o portretowanym.
Henryka Maria Kurnatowska była córką Wacława Kurnatowskiego herbu Łodzia, właściciela m.in. majątku brudzewskiego oraz Marii Zofii Kurnatowskiej. Studiowała chemię na Sorbonie w Paryżu i zakończyła studia doktoratem z chemii u Marii Curie-Skłodowskiej. Dwie z jej sióstr -  Krystyna i Cecylia  były uczennicami Boznańskiej w prywatnej Akademii Vitti w Paryżu. Nie wiadomo, czy sama Henryka uczyła się malarstwa u Olgi Boznańskiej natomiast na pewno pozostawała z nią w przyjaźni. Nie bez wpływu na ta znajomość były zapewne poglądy Boznańskiej. Należy pamiętać, że artystka niezwykle doceniała przejawy aspiracji i dążeń naukowych  kobiet. Sama przecierała Polkom drogę do świata sztuki. Pamiętajmy, że obok Bilińskiej była jedną z pierwszych kobiet polskiego świata sztuki, które rozpoczęły karierę w Monachium i została bardzo doceniona. Jak trudna to była wtedy droga dla kobiet można sobie tylko wyobrazić. Wspierała i podziwiała kobiety mądre, odważne i inteligentne. Świadectwem tego są liczne portrety znanych aktywistek i kobiet tamtego czasu.

Henryka wyszła za mąż za Romualda Gutta, znanego i zasłużonego warszawskiego architekta, autora wielu modernistycznych projektów budowalnych istniejących do dziś, profesora Akademii Sztuk Pięknych i Politechniki Warszawskiej. Wraz z małżonkiem zamieszkali w Warszawie, w zaprojektowanej przez niego dla swojej rodziny willi przy ulicy Hoene-Wrońskiego 5. Willa z szarej cegły stoi do dnia dzisiejszego. Henryka zmarła 18 maja 1975 roku w Warszawie.

Warszawa, Muzeum Narodowe, wystawa monograficzna Olga Boznańska 1865-1940, 26.02 – 2.05.2015 Kraków, Muzeum Narodowe, wystawa monograficzna Olga Boznańska 1865-1940, 25.10.2005-1.02.2015

Olga Boznańska 1865-1940 [katalog wystawy], Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2015, s.238 Kopszak P., Olga Boznańska, Edipresse, Warszawa 2006