Polswissart

W pracowni Brandta mieliśmy też niespodziewaną przyjemność poznać się z pracami p. Władysława Szernera. Są to sceny rodzajowe, pełne prawdy i wdzięku; nasze targowice, karczemki, popasy, pochwycone szczęśliwie z natury, które by każdy salon i zbiorek mile przyozdobiły. Takimi właśnie holenderscy malarze zarobiliby sobie na sławę.

(cyt. za: Stępień H., Liczbińska M., Artyści polscy w środowisku monachijskim w latach 1828-1914, Wyd. Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1994)

Władysław Szerner urodzony w 1836 roku w Warszawie, był synem naczelnika sekcji administracyjno – rachunkowej w Wydziale Górnictwa Królestwa Polskiego. Ukończył Instytut Szlachecki w Warszawie, po czym do roku 1862 studiował malarstwo w Szkole Sztuk Pięknych, pod kierunkiem m.in. Rafała Hadziewicza. Wówczas zaprzyjaźnił się z młodszym od siebie Józefem Brandtem. Należał do grona młodzieży, która w czasie powstania styczniowego pochwyciła za oręż w obronie Ojczyzny. Podczas pobytu w Ołomuńcu wykonał rysunek "Wnętrze kazamaty z politycznymi więźniami w Ołomuńcu", opublikowany w 1864 roku. w jednym z wiosennych numerów paryskiego czasopisma „L’Illustration”. 23 maja 1865 roku. zapisał się do Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Był uczniem malarzy historycznych: Georga Hiltenspergera, Alexandra Wagnera, Wilhelma Dietza, Hermana Anschütza i Alexandra Strähubera. Po skończeniu powstania osiadł w Monachium i tu przez kilka lat pracował nad portretami wykonanymi kredką lub rysunkami wykorzystywanymi przez różne pisma. W początkowy etapie rzadko malował obrazy olejne. Józef Brandt nie mając czasu na przyjęcie zlecenia do czasopisma i znając biegłość rysunkową oraz pracowitość Władysława Szernera powierzał mu pracę. To właśnie dzięki jego rekomendacji Szerner w 1865 roku rozpoczął współpracę jako rysownik z warszawskim tygodnikiem Kłosy, gdzie zamieszczał scenki rodzajowe m.in. "Przed kościołem dominikanów w Krakowie" (1872 nr 72), "Swaty w Krakowskiem" (1872 nr 180), "Przy kramach w Sukiennicach" (1874 nr 121) oraz widok przedstawiający wnętrze pracowni monachijskiego malarza Wilhelma Kaulbacha (1874 nr 229). Szerner utrzymywał kontakty z monachijską kolonią malarzy polskich, m. in. Alfredem Wierusz-Kowalskim, Antonim Kozakiewiczem oraz Władysławem Czachórskim, który wykonał portret jego siedmioletniego syna ("Portret Włodka Szernera", 1789). Tam też wykrystalizował się warsztat artystyczny Szernera. Władysław tworzył sceny rodzajowe z udziałem Lisowczyków i husarii oraz podkrakowskich chłopów. Jego nastrojowe obrazy, odznaczały się przemyślaną tematyką i najwyższą jakością wykonania artystycznego. Były chętnie kupowane zarówno w Polsce, jak i w Niemczech. Obrazy Władysława Szernera eksponowane były na wystawie w warszawskim i krakowskim TZSP na początku lat 70. XIX w., m.in. "Święty Franciszek" (1870), "Gęsiarka" (1872), "Powrót z jarmarku" (1873), "Dziewczyna z dwojaczkami" (1874), "Przed karczmą w dzień jarmarczny" (1875).

Poznań, kolekcja prywatna
Polswiss Art, aukcja 23.05.2017, poz. 12
Desa Unicum, aukcja 20.10.2009, poz. 7

Poradnik polskiego kolekcjonera, [praca zbiorowa], wyd. Kluszczyński, Kraków [s.a.], s. 51 [jako Czaty].

Władysław Szerner urodzony 3 czerwca w Warszawie, był synem naczelnika sekcji administracyjno - rachunkowej w Wydziale Górnictwa Królestwa Polskiego. Ukończył Instytut Szlachecki w Warszawie, po czym do roku 1862 studiował malarstwo w Szkole Sztuk Pięknych, pod kierunkiem m.in. Rafała Hadziewicza. Wówczas zaprzyjaźnił się z młodszym od siebie Józefem Brandtem. Należał do grona młodzieży, która w czasie powstania styczniowego pochwyciła za oręż w obronie Ojczyzny. Podczas pobytu w Ołomuńcu wykonał rysunek Wnętrze kazamaty z politycznymi więźniami w Ołomuńcu, opublikowany w 1864r. w jednym z wiosennych numerów paryskiego czasopisma „L’Illustration”. 23 maja 1865 r. zapisał się do Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Był uczniem malarzy historycznych: Georga Hiltenspergera, Alexandra Wagnera, Wilhelma Dietza, Hermana Anschütza i Alexandra Strähubera. Po skończeniu powstania osiadł w Monachium i tu przez kilka lat pracował nad portretami wykonanymi kredką lub rysunkami wykorzystywanymi przez różne pisma. W początkowy etapie rzadko malował obrazy olejne. Józef Brandt nie mając czasu na przyjęcie zlecenia do czasopisma i znając biegłość rysunkową oraz pracowitość Władysława Szernera powierzał mu pracę. To właśnie dzięki jego rekomendacji Szerner w 1865r. rozpoczął współpracę jako rysownik z warszawskim tygodnikiem Kłosy, gdzie zamieszczał scenki rodzajowe m. in. Przed kościołem dominikanów w Krakowie (1872 nr 72), Swaty w Krakowskiem (1872 nr 180), Przy kramach w Sukiennicach (1874 nr 121) oraz widok przedstawiający wnętrze pracowni monachijskiego malarza Wilhelma Kaulbacha (1874 nr 229). Szerner utrzymywał kontakty z monachijską kolonią malarzy polskich, m. in. Alfredem Wierusz-Kowalskim, Antonim Kozakiewiczem oraz Władysławem Czachórskim, który wykonał portret jego 7 letniego syna (Portret Włodka Szernera, 1789). Tam też wykrystalizował się warsztat artystyczny Szernera. Władysław tworzył sceny rodzajowe z udziałem Lisowczyków i husarii oraz podkrakowskich chłopów. Jego nastrojowe obrazy, odznaczały się przemyślaną tematyką i najwyższą jakością wykonania artystycznego. Były chętnie kupowane zarówno w Polsce, jak i w Niemczech. Obrazy Władysława Szernera eksponowane były na wystawie w warszawskim i krakowskim TZSP na początku lat 70. XIX w., m. in. Święty Franciszek (1870),Gęsiarka (1872), Powrót z jarmarku (1873), Dziewczyna z dwojaczkami (1874), Przed karczmą w dzień jarmarczny (1875).