Polswissart

Ezelino Briante był malarzem urodzonym w 1901 roku w Neapolu, związanym z Capri i Rzymem, w którym zmarł w 1971 roku. Pochodził z rodziny o tradycjach artystycznych – rodzice byli muzykami. Wychowany w pulsującej życiem stolicy Kampanii, od najwcześniejszych lat gościł w pracowniach artystów tzw. Szkoły Neapolitańskiej. Rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Neapolu, którą szybko porzucił. Akademickie mury okazały się za ciasne dla spragnionego wolności i własnych poszukiwań Ezelino Briante. Za swoją najlepszą nauczycielkę uznawał naturę, a jego przewodnikami stali się słynni neapolitańscy malarze – Giuseppe Casciaro i Attilio Pratella – wybitni włoscy pejzażyści, w pracowniach których spędzał najwięcej czasu.

Pod koniec lat 20. coraz częściej udawał się na wyspę Capri. Wyspa, znajdująca się wówczas poza popularnymi turystycznymi szlakami, zachwycała przyrodą, pięknymi widokami i urokliwymi miasteczkami. Przyciągała wielu włoskich malarzy, ale i nie tylko. W tych samych latach co Briante, Capri odkrywał dla siebie również Jan Styka, który osiadł na wyspie w 1919 roku. Jednak Capri stała się dla Briante nie tylko źródłem artystycznych inspiracji. Przyniosła mu również zwrot w życiu osobistym – to tam poznał swoją wielką miłość, przyszłą żonę – Margheritę Russo. Młodzi wzięli ślub w 1932 roku i pozostali na wyspie do roku 1941, kiedy to wraz z dwoma małymi córkami przeprowadzili się do Rzymu.

Wolna dusza artysty nie pozwalała Briante tkwić w jednym miejscu, a stolica Włoch była dla niego punktem wyjścia do bliższych i dalszych podróży po Włoszech, a od 1953 roku również dalej – do Francji, Szwajcarii, Szwecji, Brazylii i Stanów Zjednoczonych. Szczęśliwe lata na Capri pozostawiły w jego twórczości piętno. Pejzaż był niemalże wyłączną, a na pewno najbliższą mu formą wypowiedzi artystycznej, w której wyrażał się z jednej strony solidny warsztat starej szkoły, z drugiej zaś niezwykła lekkość, ciepło i komunikatywność właściwa malarstwu południa.

Briante stosował pełne, ekspresyjne pociągnięcia pędzlem, o wyraźnej fakturze farby. Do jego najbardziej charakterystycznych motywów należą włoskie porty, zwłaszcza w Kampanii i pejzaże marynistyczne, przedstawiające Capri, Sorrento, Maiori, wybrzeża Amalfi. Często realizował kompozycje z górskimi krajobrazami i lasami, do rzadkości należą widoki miast – Neapolu i Wenecji. Malował najczęściej w technice olejnej na płótnie, desce i tekturze, od czasu do czasu stosując technikę akwareli. Był bardzo płodnym twórcą, który do końca nie ugiął się pod presją rodzących się na początku XX wieku ruchów awangardowych. Podążając za rozmyślaniami biografa artysty – Alfredo Schettino – można powiedzieć, że Ezelino Briante był ostatnim malarzem Szkoły Neapolitańskiej.