Polswissart

Fascynują mnie reakcje ludzi, ich zachowania, emocje, gesty ciała w odpowiedzi na traumatyczne sytuacje. Studiuję ich przedstawienia – i w mediach, i w reprodukcjach malarstwa – odnajdując coraz więcej uderzających podobieństw między nimi. – Ewa Harabasz

(Ewa Harabasz. Prasoreligia [katalog wystawy], BWA Galeria Sztuki w Olsztynie, Olsztyn 2011, s. 3)

Ewa Harabasz jest artystką, która w wyjątkowy sposób łączy w swej sztuce nowoczesność mass mediów z tradycją barokowego malarstwa. Urodziła się w 1957 roku w Częstochowie. W latach 80., po studiach z medycyny i konserwacji zabytków, rozpoczęła pracę jako konserwator, restaurując średniowieczne obrazy, ikony i freski w kościołach w Polsce i we Włoszech. Następnie wyjechała do Stanów Zjednoczonych, gdzie zrobiła dyplom w College for Creative Studies of Art and Design oraz w Wayne State University w Detroit. Od lat wykłada na uczelniach wyższych w USA, obecnie w Harvard University Graduate School of Design w Cambridge, Massachusetts. Mieszka i pracuje w Nowym Jorku.

Jej twórczość dotyka tematu bólu, cierpienia i smutku. Maluje ekspresyjne, przeszywające obrazy ludzkiej niedoli zaobserwowane we współczesnych mass mediach, ukazując je w stylistyce bliskiej malarstwu Caravaggia. Swoje postacie przedstawia w silnych emocjach, przeżywających kataklizmy, ataki terrorystyczne i wojny, sytuacje traumatyczne i tragiczne. Artystkę fascynują ludzkie reakcje – zachowania, emocje i ekspresja gestów. Studiuje je przyglądając się zarówno dziełom malarskim, jak i obrazom w środkach masowego przekazu. „W inscenizacji gestów i w dramaturgii ujęć wydarzeń czy akcji redaktorzy zdjęć New York Times’a zbliżają się do malarstwa barokowego. Widać to zarówno w kompozycji zdjęć, jak i w nawiązaniach do religijnej tematyki obrazów i ich biblijnych wątków” – zauważa Harabasz (Ewa Harabasz. Prasoreligia [katalog wystawy], BWA Galeria Sztuki w Olsztynie, Olsztyn 2011, s. 3).

Artystka stara się ukazać w swych płótnach wzajemne malarskie i medialne odniesienia. W tym celu używa różnych wyszukanych technik, jak bizantyjskiej sztuki złocenia i malowania ikon czy barokowej gry światłocienia. By nadać przedstawieniu silniejszego wydźwięku, chętnie posługuje się też motywem pofałdowanej draperii czy aureoli. Łączy tradycje malarstwa olejnego z kolażem, wklejając w kompozycje fotografię prasową „(…) by pokazać dramatyczne związki między teatralnością i traumatycznością obrazów Caravaggia, a często wstrząsającym obrazem dominującym we współczesnych mediach” (Tamże). Jej dzieła znajdują się w zbiorach m.in. austriackiego Kulturzentrum bei den Minoriten w Graz, Socio-Political Contemporary Art Museum Jerusalem w Izraelu, Kulczyk Collection oraz Signum Fundation w Poznaniu, a także Fundacji Profile w Warszawie.