Adam Smolana był rzeźbiarzem, rysownikiem oraz pedagogiem. Studiował w latach 20. XX wieku we Lwowie, gdzie kształcił się w pracowni prof. Mariana Wnuka oraz prof. Józefa Starzyńskiego. Dyplom w 1950 roku uzyskał w Akademii Sztuk Plastycznych u prof. Franciszka Strynkiewicza. Pracował w Szkole Przemysłu Artystycznego we Lwowie, następnie w PWSSP w Gdańsku. W powojennej Polsce artysta związany był z Trójmiastem.
Smolana jest autorem licznych realizacji plenerowych, które wykonywał w stali nierdzewnej, kamieniu oraz brązie. W formach kameralnych wykorzystywał prawie wyłącznie drewno, które było jego ulubionym tworzywem i którego opracowanie doprowadził do perfekcji. Niezależnie od dobranego materiału dla Smolany nadrzędna pozostawała myśl, jaką ten miał wyrazić: Każdy materiał, który pozwala na wyrażenie określonej myśli i osiągnięcie zamierzonych celów, jest dobry – stąd nie jestem przeciwny używaniu różnych materiałów w twórczości plastycznej. Ważna jest tylko znajomość materiału i jego możliwości, zrozumienie jego struktury, zastosowanie właściwej jego formy dla wyrażenia określonej treści. (Witz I., Plastycy Wybrzeża, Gdańsk 1969, s. 171). Rzeźby Smolany obrazują szacunek jakim artysta darzył drewno, do którego miał stosunek wręcz mistyczny. Przypominał w tym twórców podhalańskich, co wspominała pierwsza żona Smolany, Anna: „On miał coś z górala. Nieustępliwy w sądach. Ale mylił się rzadko w sprawach artystycznych. Chyba w ogóle się nie mylił bo wiedział czego chce. Był znakomitym rysownikiem, więc potrafił te swoje chcenia zanotować”. Jak mało który twórca Smolana poznał doskonale naturę materiału i z pełną świadomością możliwości jakie mu daje przystępował do pracy. Podpatrując drzewo, jego charakter, budowę i konstrukcję, chcę tworzyć nowe kształty, budować i konstruować zgodnie z charakterem materiału, tworzyć własne kompozycje, realizować własne koncepcje tak, by drzewo pozostało drzewem lecz podporządkowane moim zamierzeniom. Staram się zachować charakter mocy, siły, prężności materiału. Nie niszcząc go przez dodanie lub odjęcie, stworzyć większe lecz zamierzone napięcia. (Wstęp do katalogu wystawy, Zachęta, Warszawa 1965, s. nlb) . „Kwintesencja kobiecości”, rzeźba stworzona przez Smolanę we wczesnym etapie jego twórczości, dobrze ilustruje to, czego artysta szukał w swoim tworzywie a mianowicie owego połączenia mocy i delikatności, siły i sensualności.
