Aleksandra Nowicka porusza się po sferze figuracji w znacznym stopniu korzystając z języka fotorealizmu. Prace artystki są introspektywnym zagłębianiem się we własną pamięć w celu powrotu do dawnych uczuć, przeżyć oraz skojarzeń. Każdy z nas szuka wolności – chcemy przeć do przodu, nie musieć oglądać się za siebie, samostanowić i nie rozpraszać się co chwila wspomnieniami. Los jednak lubi płatać figle i rzuca nam pod nogi kłody – niekiedy w formie napotkanych w kawiarni filiżanek jak u babci, przy zetknięciu naszej dłoni z pościelą z kory w centrum handlowym, czy przez powrót do mody spodni biodrówek, które prześladują wielu z nas – mówi Nowicka. W Duchach przeszłości artystka zwraca uwagę na to, jak przeszłość potrafi niepostrzeżenie przenikać do codzienności, wysyłając subtelne, zakodowane sygnały, próbując zagiąć czasoprzestrzeń i zabrać odbiorcę w sentymentalną podróż do lat minionych. Styl Aleksandry Nowickiej charakteryzuje się nostalgią i refleksją nad pamięcią, a także próbą uchwycenia momentów, w których przeszłość splata się z teraźniejszością. Jej prace zachęcają do introspekcji – do zatrzymania się i zastanowienia nad własnym pochodzeniem oraz kierunkiem, w jakim zmierza jednostka. Artystka traktuje wspomnienia nie jako ciężar, lecz jako szansę na zrozumienie siebie i dostrzeżenie własnego odbicia, nawet w pozornie martwym spojrzeniu Furby’iego, zapomnianej zabawki z dzieciństwa.
