Polswissart

W latach 1946-51 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom uzyskał w 1953 w pracowni prof. Jana Cybisa. W 1951 roku rozpoczął pracę od asystenta do profesora zwyczajnego (1988). Dwukrotnie był dziekanem Wydziału Malarstwa warszawskiej ASP. W 1990 roku odszedł na emeryturę. Początkowo tworzył grafiki, czarno-białe drzeworyty zyskujące wielkie uznanie. Później malarstwo stało się jego główną formą wypowiedzi. Początkowo figuratywne, już w latach 50tych zaczęło ulegać mocny uproszczeniom i syntezie, wręcz do podświadomie czytanych znaków a prymat w kompozycji zyskiwał coraz silniej kolor. Od swojego nauczyciela, wielkiego kapisty – Cybisa, przejął myśl, że malarstwo nie ma za zadania powielać natury wiernie jak fotografia a jedynie ją sugerować kształtem barw przekazując subiektywne odczucie a nie fakty i czyniąc z obrazu autonomiczne dzieło oderwane od pierwowzoru. W latach 50tych i 60tych jego obrazy cechuje energiczny gest i ciemniejsza paleta częstokroć też pewne nawiązanie do informelu również w strukturze farby. W latach 70tych zdefi niował swój najbardziej rozpoznawalny dziś język wypowiedzi. Plamy barw, większe, płaskie zaczęły układać się w sugestię krajobrazu, barwy uległy stopniowemu rozjaśnieniu, kolory nabrały intensywności. Zawsze jednak jego malarstwo pozostawało w ścisłym powiązaniu z naturą. Tadeusz Dominik należy do ścisłego grona klasyków polskiej nowoczesności. Już w pierwszych latach powojennych na jego geniusz wskazywał Józef Czapski, rozpoznając w nim już wtedy wybitnego kolorystę. Jego prace znajdują się w wielu muzeach i kolekcjach, m. in. w Muzeum Narodowym w Warszawie, Krakowie i Poznaniu, w Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Museo de Bellas Artes w Caracas, Stedelijk Museum w Amsterdamie