Kvapil i jego przyjaciele podjęli się pogłębionych studiów technik dawnych mistrzów. Wszyscy bez wyjątku kochali piękną, solidną i gęstą materię sztuki. Ich twórczość nawiązuje zarówno do klasycznej tradycji gładkiego malarstwa laserunkowego, jak i do malarstwa fakturowego Fransa Halsa, Rembrandta i Chardina. (Bazin G., „L’amour de l’art”, 1934)
Charles Kvapil był belgijskim malarzem o czeskich korzeniach, który w swojej twórczości czerpał inspirację z dwudziestowiecznych ruchów awangardowych. Artysta, urodzony w 1884 roku, podjął studia w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Antwerpii, gdzie uczył się technik dawnych mistrzów i szybko dał się zauważyć jako obiecujący portrecista. Po raz pierwszy pokazał swoje prace na Salonie w Antwerpii w 1909 roku. W jego wczesnych obrazach wyraźnie daje się zauważyć wpływ wielkich artystów takich jak Frans Hals, Rembrandt czy Jean Chardin.
W czasie pierwszej wojny światowej malarz był zmobilizowany. Po jej zakończeniu przeniósł się na stałe do Paryża i zamieszkał na Montmartrze, co miało decydujący wpływ na jego twórczość. W mieście świateł Kvapil zbliżył się do środowiska bohemy artystycznej i zmienił swoją technikę, coraz odważniej czerpiąc inspiracje od malarzy awangardowych. Jego zainteresowanie impresjonizmem i kolorystyką fowizmu wyrażało się w swobodnym użyciu barw oraz śmiałych, wyrazistych pociągnięciach pędzla; artysta eksperymentował także z geometryzacją form, typową dla kubizmu. W 1920 roku twórca wystawił swoje nowatorskie prace na Salonie Niezależnych w Paryżu – ukazywały one różnorodną tematykę począwszy od martwych natur, przez pejzaże, po portrety.
Prace Kvapila charakteryzują się miękkością barw, harmonijną kompozycją oraz subtelnym, często intymnym podejściem do modela. Do jednych z najczęściej malowanych przez niego tematów należą zmysłowe akty i przedstawienia kąpiących się kobiet, inspirowane w dużej mierze płótnami Gustave’a Courbeta i Paula Cézanne’a.
Malarz zmarł w Paryżu w 1957 roku, pozostawiając po sobie bogaty dorobek artystyczny: jego działa znajdują się w wielu kolekcjach europejskich, w tym w paryskim Musée d’Art Moderne, w muzeach w Rouen, w Hawrze, Libourne, Rouen, Saint-Etienne, Amsterdamie i w Tunisie.
