sygn. l.d.: Dominik, na odwrociu: DOMINIK 1958 / olej płótno 95 x 120 / Pejzaż oraz nalepka z CBWA Zachęta, na blejtramie napis flamastrem M.N.W. KAT. NR. 27.
sygn. l.d.: Dominik, na odwrociu: DOMINIK 1958 / olej płótno 95 x 120 / Pejzaż oraz nalepka z CBWA Zachęta, na blejtramie napis flamastrem M.N.W. KAT. NR. 27.
Podatki i opłaty
Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite" według progów zawartych w regulaminie aukcji. Do 50 tys. euro stawka opłaty wynosi 5%.
Warszawa, kolekcja prywatna zakup od artysty
Belgrad, Muzeum Historii Jugosławii w Belgradzie, Za żelazną kurtyną. Sztuka oficjalna i niezależna w Związku Radzieckim i Polsce 1945-1989, 4 grudnia 2010 – 15 lutego 2011. Olsztyn, Galeria Sztuki Współczesnej BWA, Wczoraj i dziś. Malarstwo Tadeusza Dominika, 7 września – 1 października 2006. Warszawa, Państwowa Galeria Sztuki Zachęta, Tadeusz Dominik. Malarstwo, 1993.
Za żelazną kurtyną. Sztuka oficjalna i niezależna w Związku Radzieckim i Polsce 1945-1989 [katalog wystawy], wyd. Fundacja Polskiej Sztuki Nowoczesnej, Warszawa 2011, s. 150. Tadeusz Dominik. Za oknem jest ogród…, wyd. Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2008, poz. 27, s. 201. Tadeusz Dominik wczoraj i dziś [katalog wystawy], wyd. Galeria Sztuki Współczesnej BWA, Olsztyn 2006, s. 11. Tadeusz Dominik. Malarstwo, wyd. Państwowa Galeria Sztuki Zachęta, Warszawa 1993, poz. 5.
Tadeusz Dominik urodził się w 1928 roku w Szymanowie. W latach 1946-51 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, uzyskując dyplom w 1953 roku w pracowni prof. Jana Cybisa. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę asystenta w pracowni prof. Wacława Waśkowskiego na wydziale Grafiki. Był stypendystą Rządu Francuskiego (1958-1959) i Ford Foundation (1961-1962). Konsekwentnie rozwijał swoją karierę naukową uzyskując w 1988 roku tytuł profesora zwyczajnego. Dwukrotnie był dziekanem Wydziału Malarstwa warszawskiej ASP. W 1990 roku odszedł na emeryturę. Początkowo tworzył grafiki, czarno-białe drzeworyty, zyskując wielkie uznanie. Później jego główną formą wypowiedzi stało się malarstwo. Pierwsze obrazy Dominika umieścić można w kategorii prac figuratywnych, choć już w latach 50. artysta zaczął stopniowo upraszczać i syntetyzować formę, redukując ją w końcu do podświadomie czytanych znaków. Prymat w kompozycji zyskiwał coraz silniej kolor. Od swojego nauczyciela, wielkiego kapisty Jana Cybisa, przejął myśl, że malarstwo nie ma na celu wiernego powielania natury. Nie fakty, a kształt i barwa mają przekazać subiektywne odczucie, czyniąc z obrazu autonomiczne dzieło oderwane od pierwowzoru. Zadebiutował w 1951 roku na VII Wystawie Plastyki w Radomiu. Pięć lat później reprezentował polskie malarstwo na Biennale w Wenecji. Jego pierwsza wystawa indywidualna odbyła się w 1957 roku w Zachęcie. Od końca lat 50. malarstwo Dominika zdobywało uznanie również poza Polską. Artysta uczestniczył w wystawach m.in. Guggenheim International Award w Nowym Jorku (1958), paryskiej Galerii Lambert (1959), Galerie für Moderne Kunst Varrelbisch w Hamburgu (1988), Gallerie Lanterna w Sztokholmie (1990) i na Expo ’92 w Sewilli. Artysta brał udział również w głośnej wystawie „15 Polish Painters”, którą w 1961 roku pokazało nowojorskie Museum of Modern Art. Jest laureatem wielu nagród i odznaczeń. Do najważniejszych należy bezsprzecznie przyznana mu w 1973 roku Nagroda im. Jana Cybisa. Jego prace znajdują się w wielu kolekcjach muzealnych, m. in. w Muzeum Narodowym w Warszawie, Krakowie i Poznaniu, w Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Museo de Bellas Artes w Caracas czy w Stedelijk Museum w Amsterdamie.
