Warszawa, kolekcja prywatna

Przestrzeń jest przedmiotem mojego malarstwa. Przez uzyskanie jak najbardziej sugestywnego złudzenia pragnę wyrazić ową nieprawdę, jaką jest zamiana ściany obrazu w otwarte okno obrazu. Zniknięcie obrazu jako przedmiotu i nadanie mu rangi stymulatora przeżyć, umożliwienie odbiorcy zapomnienia o sytuacji rzeczywistej, jaką jest: widz – przestrzeń – obraz i uwierzenie w sytuację nową: widz – przestrzeń – przestrzeń. 

– Konrad Jarodzki 

Obrazy Konrada Jarodzkiego to dzieła malarza i architekta, albowiem zarówno warstwa malarska – atmosfera, klimat kolorystyczny, jak i kompozycja form w przestrzeni – konstrukcja obrazu – mają dla zamierzonego efektu znaczenie pierwszorzędne. W obu tych warstwach są to dzieła głęboko przemyślane. W samym procesie twórczym artysta dopuszcza istnienie kontrolowanego przypadku, który nadaje jego obrazom cechy żywiołowe, emocjonalne, ekspresyjne.

W 2008 roku w Muzeum Narodowym we Wrocławiu odbyła się wystawa retrospektywna twórczości Konrada Jarodzkiego, artysty malarza i rysownika, członka „Grupy Wrocławskiej”. Wystawa miała tytuł „Nadchodzi” i odnosiła się do elementu, który poniekąd scala całą twórczość Jarodzkiego. Jest to częstokroć powtarzające się wrażenie niepokoju, stanu zagrożenia, odległych reminiscencji konkretnych wydarzeń. Sam Konrad Jarodzki tak to komentował: (…) sytuacja, w jakiej znalazł się człowiek z całym bagażem pozytywów i negatywów: zdobywanie kosmosu, możliwość kataklizmu atomowego, zagrożenie naturalnego środowiska (…) inspirować muszą do zajęcia postawy otwartej, wyrażenia niepokoju i powołania nowych światów również w sztuce.” Pierwszy cykl jaki stworzył artysta to „Głowy rozerwane, seria prac skupiających się na reminiscencjach przeżyć związanych z II wojną światową. W roku 1963 Konrad Jarodzki wybiera pierwszy motyw swoich prac i precyzuje jego formę plastyczną. Motywem jest wizerunek głowy, formą – graficzne płaszczyzny o jednorodnej barwie lub barwach przeciwstawnych. Na neutralnej powierzchni płótna tworzą one prostą konstrukcję z przeciwwagą pionów i poziomów. Rytmiczny układ ożywiają czasem linie krzywe, które dzielą większe pola na szereg części – pisze Mariusz Hermansdorfer dyrektor Muzeum Narodowego we Wrocławiu.

W następnych latach obrazy Jarodzkiego zbliżają się do sztuki organicznej. Na miejsce zgeometryzowanych figur pojawiają się formy o nieregularnych kształtach. „Artystę zajmuje teraz problem rozpadu, zaniku i destrukcji. W kompozycjach odbywa się stały ruch. Pękają silne konstrukcje, a ich części składowe łączą się w nowe układy”. Pobyt na plenerze malarskim w Turowie w 1971 roku zaowocował przemyśleniami artysty na temat destrukcyjnych działań człowieka wobec środowiska naturalnego. [Jarodzki] zagłębia się teraz w ogromny obszar, tak jakby przenikał do wnętrza jakiegoś organizmu, do labiryntu powłok, kanałów, gigantycznych naczyń. To, co dotychczas było świetlistą pustką, zmienia się w sprężystą tkankę, rośnie, pęcznieje, tworzy kolejne kształty. W latach 70-tych artysta preferuje zimne tonacje kolorystyczne. Szarości, błękity, biele nadają jego obrazom tajemniczy, czasem groźny wyraz (Hermansdorfer M., Artyści Wrocławia 1945-1970, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 1996.)

Konrad Jarocki urodził się w 1927 roku w Zaklikowie. Był malarzem, rysownikiem, architektem, pedagogiem oraz członkiem Grupy Wrocławskiej. W 1948 roku studiował matematykę na Uniwersytecie w Lublinie, jednak po roku wyjechał do Wrocławia i rozpoczął studia na Politechnice Wrocławskiej, gdzie w latach 1949-1955 studiował architekturę. Po ukończeniu studiów technicznych podjął decyzję o rozpoczęciu kolejnych tym razem artystycznych. W latach 1955-1958 studiował malarstwo w PWSSP we Wrocławiu., gdzie kształcił się pod kierunkiem Prof. Eugeniusza Gepperta i Prof. Stanisława Pękalskiego. Po latach dwukrotnie objął stanowisko rektora tej uczelni (w 1984 roku i w latach 1992- 1999). Projektowanie architektoniczne łączył z twórczością malarską. Od pierwszej wystawy indywidualnej, prezentowanej we wrocławskim Klubie Dziennikarza (1964) zaznaczył swoją obecność w życiu artystycznym zarówno w kraju, jak i za granicą. Wystawiał swoje obrazy m.in.: we Francji, w Niemczech, Belgii, Kanadzie, Iraku, Iranie, Czechosłowacji, Wenezueli, Wielkiej Brytanii, USA i Australii. Obrazy Konrada Jarockiego to dzieła malarza i architekta, albowiem zarówno warstwa malarska – atmosfera, klimat kolorystyczny, jak i kompozycja form w przestrzeni – konstrukcja obrazu – mają dla zamierzonego efektu znaczenie pierwszorzędne. W obu tych warstwach są to dzieła głęboko przemyślane. W samym procesie twórczym artysta dopuszcza istnienie kontrolowanego przypadku, który nadaje jego obrazom cechy żywiołowe, emocjonalne, ekspresyjne. Jarocki ma na swoim koncie udział w ponad 80 wystawach zbiorowych i ponad 20 indywidualnych. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień – w tym Ministerstwa Kultury i Sztuki I i II stopnia. Mawia, że nie lubi rozstawać się z obrazami, które namalował. Tylko jedna czwarta jego płócien jest w obcych rękach. W muzeach, kolekcjach prywatnych, siedzibach fi rm. Uczył się malarstwa razem z Zbigniewem Paluszakiem oraz Janiną Żemojtel. W tym czasie na tej samej uczelni studiowali również: Józef Hałas, Alfons Mazurkiewicz oraz Jerzy Rosołowicz. Założył w 1986 roku Archicom – pierwszą architektoniczną grupę projektową – zrealizował ponad 100 inwestycji, wiele z nich nagrodzono w kategoriach „budowa roku”, „najładniejszy budynek”, „najpiękniejsze wnętrze”, ma także na swoim koncie wiele wyróżnień branżowych.