Prezentowany rysunek stanowi projekt kostiumu do spektaklu „W małym dworku” Stanisława Ignacego Witkiewicza, przygotowanego przez Tadeusza Kantora w teatrze Cricot 2. Sztuka mająca swoją premierę w styczniu 1961 roku była realizacją nowej koncepcji teatru, określonej mianem Teatru Informel. W zamyśle Kantora, miał to być rodzaj teatru automatycznego, w którym rządzi przypadek i swobodny ruch materii, a aktorzy zrównani są z przedmiotami. „Objęcie terenu teatralnego koncepcją, która przenikała wszystkie moje wcześniejsze działania automatyczne, wynikające z uznania przypadku, procesu destrukcji, spontanicznego ruchu i żywiołu materii. (…) wypada ostro określić s e n s istotny w ogóle całej sztuki informel. Nie jest to eksploracja sfery podświadomości ani własnych obsesji. Chodzi o coś grubo ważniejszego! I NOWEGO! Jest to odkrycie nowej, nieznanej strony Realności, jej elementarnego stanu: MATERII. (…) Ten teatr i ta sztuka musiały powstać same z siebie jako spontaniczna kreacja. (…)” – pisał w swoim manifeście Kantor (Pleśniarowicz K. [oprac.], Tadeusz Kantor. Metamorfozy. Teksty o latach 1938-1974, Cricoteka, Księgarnia Akademicka, Kraków 2000, s. 203). Idea Teatru Informel zapożyczona została z dziedziny informelowego malarstwa, gdzie nadrzędną rolę pełnił spontaniczny, spazmatyczny gest artysty. Wylewając farbę prosto na płótno, malarz niczym w transie kształtował materię, tworząc swoje dzieło. Podobnie przypadkowo powstawały kostiumy do spektaklu. Najpierw podczas prób zszywano ze sobą jakieś przypadkowe ubrania, potem poddawano je darciu i szarpaniu. W ten sposób eliminowano indywidualność bohaterów. Z kolei sama koncepcja przedstawienia opierała się na elemencie scenograficznym, jakim była szafa. Aktorzy tłoczyli się w jej wnętrzu, jak stare wieszaki – metaforycznie znajdując się w sytuacji permanentnego zawieszenia, powodującego stany wirowania, zderzania się ze sobą i bezwładnego zwisania. Oferowany projekt należy do serii rysunków Kantora, związanych z motywem „zawieszenia” i funkcjonujących pod różnymi tytułami, takimi jak „Ludzie zawieszeni”, „Postacie zawieszone” czy „Ludzie atrapy”. Duży cykl tego typu prac znajduje się w zbiorach Muzeum Sztuki w Łodzi. Aby zobrazować działalność w teatrze, Kantor wykonał dodatkowo w latach 80. obiekt przestrzenny pt. „Szafa – interior imaginacji” (dziś w kolekcji Cricoteki). Umieścił w niej wiszącego na wieszaku manekina naturalnej wielkości. „Żywy organizm aktora, z ciężkim bagażem psychologizmu, zostaje zastąpiony przez Atrapę. Jak ubrania zawieszone na wieszaku. W szafie. Gra aktorska przedziera się przez tę oporną i obcą materię, by tam w głębi, jak na dnie piekła – odnaleźć na nowo wizerunek człowieka” – pisał artysta (Halczak A., Pleśniarowicz K. [oprac.], Tadeusz Kantor. Przedmioty, klisze pamięci…, BWA, Wrocław 1990 s. 13-14). Stara, zbutwiała, poplamiona szafa, w rękach Kantora mnożyła sensy i stawała się przyczynkiem do głębszych refleksji – o uchylaniu tajemnic czy odcinaniu się od świata.