Urodzony w Warszawie malarz i rysownik. Dyplom z malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych uzyskał w pracowni prof. Stefana Gierowskiego w 1980 roku. Do 2020 roku prowadził pracownię malarstwa na macierzystej uczelni. Modzelewski jest współtwórcą Gruppy – jednego z najważniejszych ugrupowań polskiej sztuki współczesnej, z którym na przestrzeni lat 1982-1992 uczestniczył w ponad 30 wystawach. Członkowie Gruppy poprzez swoje malarstwo, a także liczne akcje i wystąpienia dawali wyraz swojemu stosunkowi do trudnej sytuacji politycznej wynikającej z wprowadzenia w Polsce stanu wojennego. Ich postawę odzwierciedlały również teksty publikowane w założonym przez Gruppę czasopiśmie „Oj dobrze już” (1984–1988), którego Modzelewski był współwydawcą. W 1991 roku wspólnie z kolegami z Gruppy, Markiem Sobczykiem, Ryszardem Woźniakiem oraz Piotrem Młodożeńcem, Modzelewski założył i do 1996 roku prowadził prywatną Szkołę Sztuki w Warszawie. Artysta ma w swoim dorobku szereg prestiżowych wystaw indywidualnych w Polsce i na świecie. Jego prace znajdują się w zbiorach m.in. Muzeum Narodowego w Warszawie, Krakowie i Poznaniu, Narodowej Galerii Sztuki Zachęta, Muzeum Sztuki w Łodzi oraz w kolekcjach prywatnych w Polsce i za granicą. Artysta jest laureatem m.in. II Nagrody Biennale Malarstwa Młodych „Droga i Prawda” (1987 r.), „Paszportu Polityki” (1998) i Nagrody Rektora ASP „Pegaz” (2003 i 2012). Ma na koncie również Nagrodę im. Jana Cybisa (2004) i XIII edycję Nagrody im. Kazimierza Ostrowskiego (2014). Często określany jako „malarz ikon codzienności”, w swojej twórczości Modzelewski podejmuje wątki polityczne, literackie, historyczne i egzystencjalne. Z równym zainteresowaniem traktuje temat martwej natury i pejzażu, za każdym razem ujmując go w sposób umowny, uproszczony, ale nie przekraczający granicy realizmu. Artysta podkreśla, że punktem wyjścia jest dla niego obserwacja rzeczywistości. Konkretne zaistniałe sytuacje są dla niego powodem i pretekstem do podejmowanego trudu tworzenia. Modzelewski przygląda się światu z akceptacją niepozbawioną poczucia humoru. Czasami jego uwagę przyciąga jeszcze coś ponad zarejestrowaną sytuacją – może to być ciekawa barwa, charakterystyczna kompozycja, rodzaj światła. Jego wzrok szuka takich punktów, które wyzwolą potencjał do działania, a których efektem końcowym jest obraz.
