Władysław Karol Szerner urodził się w 1870 roku w Przybenicach w majątku rodzinnym matki Apolonii Geppert. Jego ojcem był Władysław Szerner – jeden z najwybitniejszych polskich twórców obrazów o tematyce historycznej związanej z lisowczykami, husarią i jazdą lekką oraz scen rodzajowych. Od 1888 roku młody Szerner mieszkał u ojca w Monachium, studiując na tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem J. C. Hertericha, C. Hackla i W. Dieza. Równolegle uczył się także przez cztery semestry agronomii na Politechnice Monachijskiej. Po ukończeniu Akademii powrócił do ojczyzny. Zadebiutował w 1893 roku pokazując w warszawskim TZSP miniaturę „Pod figurą”. Rok później wystawiał także w lwowskim i krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych (Sielanka i Martwa natura). Podobnie jak ojciec, sięgał po tematykę scen historycznych. Wykorzystywał motyw koni, lisowczyków, hucułów oraz epizody z dziejów Polski. Zdarzało mu się malować repliki obrazów ojca. Swoje dzieła podpisywał sygnaturą „Szerner junior” lub dodając „iun.” lub „jun.” obok swego imienia i nazwiska. W pierwszych latach XX wieku z powodu słabego zdrowia zaprzestał malowania i objął stanowisko praktykanta rolnego w należącym do Stefana Wielowieyskiego majątku Lubcza. W latach 1909–14 corocznie wystawiał obrazy w TZSP, a od 1910 roku również w warszawskim Salonie Feliksa Rychlinga. W latach 1910–12 był członkiem zagranicznym Kunstverein w Monachium. Jego obrazy pt. „Pokłosie”, „Gęsiarka”, „Pojenie koni”, „Lato” i „Na drodze” zostały przed pierwszą wojną światową zakupione lub wylosowane jako premie TZSP. Szerner Junior nie założył rodziny. Pod koniec życia mieszkał w drewnianej oficynie dworu w Wośnikach, należącej do Władysława Pruszaka, pasierba Józefa Brandta. Po jego śmierci obrazy pozostawione w dworku zostały skradzione podczas okupacji niemieckiej.
