Polski artysta, przedstawiciel sztuki II poł. XX w., konceptualizmu, sztuki pojęciowej, mail artu, sztuki kinetycznej, sztuki posługującej się językiem geometrii. Tworzył obrazy, rysunki, realizował akcje artystyczne, główną część jego pracy artystycznej stanowiły obiekty, instalacje i formy przestrzenne dedykowane badaniom nad istotą światła i barwy. Jan Chwałczyk ukończył w 1951 roku Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. Studiował w pracowni prof. Eugeniusza Gepperta. W latach 50. Współtworzył razem z żoną Wandą Gołkowską grupę Poszukiwania Formy i Koloru, a następnie tzw. Grupę Wrocławską. W 1965 roku brał udział w I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu, a w 1966 w Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach. Na przełomie lat 60. i 70. brał udział w działalności wrocławskiej Galerii pod Mona Lizą, wspólnie z Jerzym Ludwińskim, oraz wielokrotnie w słynnych Plenerach Koszalińskich w Osiekach. W latach 70. wykonywał prace w duchu konceptualizmu, prowadząc we Wrocławiu Galerię Informacji Kreatywnej (1972-1975). Podczas Sympozjum Wrocław ’70 Chwałczyk przedstawił projekt „Reproduktora Widma Słonecznego”, a 9 maja zrealizował koncepcję Henryka Stażewskiego pt. „Kompozycja przestrzenna nieograniczona” („9 promieni światła na niebie”), wyświetlając przez 85 minut kolorowe promienie światła rzucane w przestrzeń nieba przez 9 reflektorów. Instalacja ta została zrealizowana powtórnie w 2008 roku przed Pałacem Kultury i Nauki w Warszawie, jako inicjatywa Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. Chwałczyk brał tez udział w plenerach dla artystów posługujących się językiem geometrii, organizowanych przez Bożenę Kowalską. W 2006 roku został laureatem Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a w 2011 otrzymał Srebrny Medal Zasłużonego Kulturze Gloria Artis.
