Malarz sztalugowy, twórca polichromii, przedstawiciel koloryzmu. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i w Warszawie. Kształcił się w pracowni prof. Wojciecha Weissa i prof. Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. Po ukończeniu studiów związał się z warszawska Akademią i był tam asystentem w latach 1937-1939. Głównymi motywami w twórczości malarza były pejzaże, martwe natury oraz portrety. Jest twórcą polichromii kamienic na rynku Starego Miasta w Lublinie, w Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie oraz projektował polichromię na Starym Mieście w Gdańsku. Wodyński był zaangażowany w ugrupowania artystyczne „Rytm” oraz „Pryzmat”. Artysta był autorem malarskich dekoracji w kościołach na Rzeszowszczyźnie. Swoją pracę asystencką przerwał ze względu na otrzymane stypendium od Funduszu Kultury Narodowej, które umożliwiło mu pobyt we Francji oraz Włoszech. Współtworzył ZPAP w okręgu katowickim oraz Szkołę Sztuk Plastycznych w Katowicach. W przyszłości miał być zaangażowany również w ZPAP w Bydgoszczy oraz w Gdańsku. Był profesorem Wydziału Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, a następnie prowadził pracownię malarstwa w PWSSP w Sopocie gdzie w latach 1951-1953 był dziekanem. W tym okresie Wodyński współorganizował Festiwal Sztuk Plastycznych w Sopocie. Swoją podróż pedagogiczną po Polskich miastach zakończył jako profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w 1963 roku. Pod koniec lat 60. w jego twórczości zaczęły pojawiać się kompozycje abstrakcyjne. Wodyński był aktywnym artystą i jego prace są częścią zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie, Gdańsku, Poznaniu, Łodzi, oraz muzeum w Opolu i Częstochowie.
