Jan Bogumił Rosen, polski artysta malarz. Uczeń rysunku w Dreźnie u Henryka Redlicha a w Warszawie u Franciszka Kostrzewskiego. Studia rozpoczął w 1872 roku w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, uczęszczając równolegle do monachijskiej pracowni Józefa Brandta. Naukę kontynuował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Paryżu u Isidora Pilsa i Jean-Léona Gérôme’a. Podróżował po Europie, mieszkał w Monachium, Paryżu i Lozannie. W 1891 roku został nadwornym malarzem w Petersburgu. Do Polski powrócił w 1921 roku jednak już w 1924 wyjechał na blisko trzy lata do Włoch. Zmarł w Warszawie, w 1936 roku. Malował przede wszystkim obrazy o tematyce wojskowej, sceny batalistyczne z czasów napoleońskich i powstania listopadowego oraz obrazy rodzajowe z ulubionym motywem jeźdźców i koni. Jan Rosen był określany jako „ilustrator scen wojskowych”. Tematyka batalistyczna i historyczna była bliska jego twórczości i przyniosła mu dużą popularność (np. w Rosji). Rosen był artystą wysoko cenionym a jego obrazy wprost rozchwytywane. Prasa warszawska żywo komentowała każdą wystawę artysty, krytycy nie szczędzili słów uznania. Historyk sztuki i malarz Wacław Husarski pisał: „Jeżeli za cechę zasadniczą istotnej realizacji artystycznej uznamy współmierność między zamierzeniem artysty a środkami wykonania, to zaliczymy tym samym Jana Rosena do artystów naszych, którzy osiągnęli pod tym względem największą niewątpliwie pełnię i harmonię” (cyt. za: „Kurier Galicyjski” nr 10 (422), 30 maja – 15 czerwca 2023). W restytucję monumentalnego obrazu Rosena „Rewia na placu Saskim” zaangażował się Rząd Polski, doprowadzając jesienią 1923 roku do sprowadzenia tego malarskiego dzieła z Rosji. W okresie międzywojennym obrazy Rosena wystawiano wielokrotnie w Zachęcie.
