W okresie nauki w Monachium zyskał sobie miano „malarza starości”, bowiem często uwieczniał wizerunki staruszek, a portrety te cechowała umiejętność oddania psychiki modelek, co zjednywało mu i później przychylność publiczności i krytyki.
(Górska A. [red.], Wielka Encyklopedia Malarstwa Polskiego, wyd. Kluczyński, Kraków, 2011, s. 542)
Mieczysława Reyznera określa się mianem „malarza starości”, gdyż jego najsłynniejszy cykl ukazuje portrety modlących się starszych kobiet. Wizerunki te cechuje pozbawiona narracyjnej opisowości skrupulatna obserwacja postaci i miejsca, jak również po mistrzowsku oddany kontemplacyjny nastrój przemijającego czasu. Tematykę portretu artysta zapoczątkował w latach 80. XIX wieku, jeszcze podczas monachijskich studiów, otwierając tym samym swój cykl oddanych modlitwie staruszek: „W okresie nauki w Monachium zyskał sobie miano ‘malarza starości’, bowiem często uwieczniał wizerunki staruszek, a portrety te cechowała umiejętność oddania psychiki modelek, co zjednywało mu i później przychylność publiczności i krytyki” (Górska A. [red.], Wielka Encyklopedia Malarstwa Polskiego, wyd. Kluczyński, Kraków, 2011, s. 542).
Największym sukcesem w karierze Reyznera był zaprezentowany na Salonie Paryskim w 1892 roku wizerunek modlącej się staruszki. Dzieło emanowało nastrojem spokoju i ukazywało niezwykły realizm pogrążonej w religijnym skupieniu kobiety. Obraz przypadł do gustu publiczności oraz krytykom, a także został doceniony przez grono jury, które przyznało artyście „Mention Honorable”.
Reyzner uznawany jest za wyjątkowo utalentowanego „propagatora realizmu” (Olszewski M., Mieczysław Reyzner [w:] Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających. Malarze, rzeźbiarze, graficy, t. 8, Warszawa 2007, s. 340). Prezentowane dzieło „Modląca się” z 1902 roku ukazuje portret siostry zakonnej w czarnej szacie z różańcem i modlitewnikiem w dłoniach. Kobieta przedstawiona została we wnętrzu kościoła, siedząc przy filarze. Kompozycja po prawej otwiera się na przestrzeń nawy głównej, zastawionej drewnianymi ławami. Obraz emanuje atmosferą skupienia i cichej modlitwy. Powstał on dokładnie dziesięć lat po wielkim paryskim sukcesie artysty. Co interesujące, dwie pozostałe prace ze słynnego cyklu staruszek znajdują się obecnie w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie – „Kobiety modlące się w kruchcie” (1902) oraz „Modląca się staruszka” (1907). Do tego tematu malarz powracał regularnie, aż do końca swojej pracy twórczej.
