Jerzy Krawczyk to jeden z najciekawszych twórców łódzkiego środowiska artystycznego a zarazem najwybitniejszy reprezentant Grupy Malarzy Realistów. Urodził się w 1921 roku w Łodzi. W latach 1935-1939 uczył się w Szkole Rysunku i Malarstwa Szczepana Andrzejewskiego w Łodzi. W 1938 roku wyjechał do Wiednia, a w latach okupacji przebywał w niewoli w Dortmundzie. Po wojnie powrócił do Łodzi i rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, które szybko przerwał. Od 1947 roku do końca życia pracował jako rysownik w Zakładzie Anatomii Prawidłowej na Akademii Medycznej w Łodzi. Dorobek twórczy Krawczyka umiejscawia go jako lidera łódzkiej szkoły realizmu. Jego malarstwo przez krytyków przypisywane jest najczęściej do surrealizmu, rozumianego jednak w sposób zupełnie indywidualny. Początkowo Krawczyk podążał w swym malarstwie zgodnie z kierunkiem wyznaczonym przez Władysława Strzemińskiego. Równocześnie malował obrazy noszące cechy postimpresjonizmu lub w konwencji tradycyjnego realizmu. Na lata 1955-1958 przypadł czas lirycznych bezludnych pejzaży, przedstawiających opustoszałe ulice, nadmorskie krajobrazy, ascetyczne widoki wsi. Okres ten stanowił zapowiedź fascynacji realizmem magicznym, kierunkiem bliskim surrealizmowi, w Polsce często określanym jako malarstwo metaforyczne. Pod koniec życia Krawczyk związany był z Grupą Malarzy Realistów, z którą od 1962 roku kilkukrotnie wystawiał. Nadrzędnym celem grupy było stworzenie przeciwwagi do malarstwa abstrakcji poprzez podkreślanie wagi sztuki przedstawiającej. W istocie Grupa Malarzy Realistów zrzeszała tych twórców, którzy nie znajdowali dla siebie miejsca w ówczesnym mainstreamie artystycznym. Jerzy Krawczyk wielokrotnie wystawiał swoje prace, zarówno w Polsce jak i zagranicą. Wielki sukces odniósł m.in. na Biennale Sztuki w Sao Paolo w 1967 roku. Po śmierci artysty w 1969 roku jego dorobek prezentowano wielokrotnie na wystawach w Łodzi, Warszawie, Poznaniu i Krakowie.
