Rzym, Centro di Arte Contemporanea Café Europe, Natalia Brandt. Conversazioni tardive con Kurt Schwitters, 12 czerwca – 2 października 2013. Kalisz, Galeria Sztuki im. Jana Tarasina, Natalia Brandt. O nieoznaczoności – spóźnione rozmowy z Kurtem Schwittersem, 29 lutego – 22 marca 2012.

Odwleczone w czasie rozmowy z mistrzem dadaistycznego absurdu były wyrazem fascynacji jego „sztuką ze szczątków”, ale też rozpisanego na poszczególne prace przekonania o niedookreśleniu, na które jesteśmy zdani rozmawiając o sztuce. (Tratwal A., Natalii Brandt. Gry przesunięć, platforma Uniwersytetu Artystycznego im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu, 24.06.2019) Prezentowany asamblaż Natalii Brandt „Spóźnione rozmowy z Kurtem Schwittersem” należy do większej serii prac o tym samym tytule, realizowanych przez nią w latach 2010-2012. Cały cykl stanowi rodzaj swoistego, artystycznego dialogu, jaki podejmuje malarka z twórczością ważnego, niemieckiego dadaisty, żyjącego w I połowie XX wieku. Zafascynowana jego obrazami i kolażami, w których stosował niepozorne, bezużyteczne przedmioty, takie jak bilety tramwajowe, stare koperty czy sznurowadła – Brandt snuje własne malarskie opowieści. Tworzy asamblaże oparte na grze kolorów i różnych układów przestrzennych, do których wprowadza elementy zaczerpnięte z rzeczywistości. Każda praca posiada status osobnej „rozmowy” i odwołuje się swej formie do konkretnego dzieła dadaisty. Jednak seria obrazów Brandt jest nie tylko wyrazem jej fascynacji Schwittersem i jego wyjątkową „sztuką ze szczątków”. Dotyka ona złożonej problematyki umowności i niedookreślenia – na które jesteśmy skazani, mówiąc o sztuce. Odłożony w czasie, lecz poważny i autentyczny dialog artystki z awangardową klasyką dotyczy zarówno malarskich tradycji, jak i ich współczesnej reinterpretacji i narzucających się nowych narracji czytania oraz rozumienia sztuki. Stworzony cykl asamblaży uzupełnia zbiór rysunków nawiązujących metodą konstruowania przestrzeni do rozrastającej się konstrukcji „Merzbau”, znanego dzieła Schwittersa zainicjowanego na początku lat 20. XX wieku. Do sposobów lektury awangardowych przedstawień artystka nawiązuje również w innych pracach, m.in. w seriach kolaży, w których tworzy aforystyczne przedstawienia, pełne poczucia humoru i przewrotnych odniesień do historii sztuki, modernistycznych kanonów, awangardowych stylistyk, mitów i retoryk kulturowych.

Artystka zadaje pytania, jest dociekliwa, nieufna wobec dogmatów, podejrzliwie odnosi się do tego, co uznawane jest zazwyczaj za oczywiste. Zapewne to cecha jej osobowości, ale w dużym stopniu wynika też z przyjętej przez nią postawy, zarówno artystycznej, jak i etycznej. – Jarosław Kozłowski (Kozłowski J., Odczytywanie nieczytelnej rzeczywistości [w:] Brandt N., Odczytywanie, Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu, Poznań 2019, s. 120) Urodzona w 1983 roku Natalia Brandt, jest artystką konceptualną, działającą na wielu polach sztuki. Studiowała malarstwo i rysunek na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, broniąc w 2009 roku dyplom w pracowni prof. Jarosława Kozłowskiego i dr hab. Dominika Lejmana. Od 2011 związana jest z macierzystą uczelnią, w której zajmuje stanowisko adiunkta w Pracowni Rysunku. W 2012 roku otrzymała Stypendium Artystyczne Miasta Poznania, cztery lata później uzyskała tytuł doktora. Brandt zajmuje się zarówno malarstwem i rysunkiem, jak również fotografią, sztuką wideo i książką artystyczną. Tworzy też obiekty przestrzenne i instalacje. Już jej projekt dyplomowy pt. „Patrioci wszystkich krajów, łączcie się!”, wskazywał na jej koncentrację w wielu dziedzinach artystycznej ekspresji. Praca ukazywała różne flagi państw i narodów, łączone na płótnie w jeden obraz, warstwa po warstwie, a proces ten dokumentowany był w formie fotografii i wideo. „Z dzisiejszego punktu widzenia, kiedy państw może nie przybywa, ale w ramach zawracania historii nabiera impetu idea państwa narodowego, rosną zastępy patriotów gotowych bić się o ojczyznę, a barwy narodowe sprzedaje się na każdym rogu, projekt grający na paradoksie międzynarodówki patriotów niewątpliwie nabiera na aktualności” – pisała o koncepcie artystki Bożena Czubak (Czubak B., Sumienie obrazów, [w:] Brandt N., Odczytywanie, Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu, Poznań 2019, s. 10). Twórczość Brandt ma z zasady penetrować idee, podważać systemy i prowokować do refleksji. Artystka polemizuje z porządkiem świata, zachowując jednak przy tym „krytyczny dystans wobec tego, o czym mówi w pracach, zarówno tych, w których wypowiada się o sztuce, jak i tych, które dotyczą wybranych, choć nie do końca zrozumiałych aspektów rzeczywistości” (Kozłowski J., Odczytywanie nieczytelnej rzeczywistości [w:] Brandt N., Odczytywanie, Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu, Poznań 2019, s. 121). W 2011 roku zrealizowała projekt „Bezmiejsca” zainspirowany kwestią migracyjną i problemem tysięcy wysiedlanych, uciekających przed wojną czy represjami ludzi. W serii „Zaślepianie” (2013-2016) zastanawiała się nad charakterem i naszym postrzeganiem turystycznych miejsc z widokówek, naznaczonych jednocześnie przemocą i cierpieniem. Z kolei jej cykl prac pt. „Cztery strony świata” (2008-2018) stawiał pytanie nie tyle o geograficzny, co właściwie polityczny podział świata na Wschód, Zachód, Północ i Południe. W innych projektach, jak „Spóźnione rozmowy z Kurtem Schwittersem” (2010-2012) czy „Ukryte związki rzeczy” (2018-2019) Brandt podejmuje złożoną problematykę widzenia, postrzegania sztuki i jej narracyjnych związków. Artystka ma swoim koncie szereg indywidualnych wystaw w kraju i za granicą. Jej prace oglądać było można m.in. w Poznaniu, Warszawie, a także we Włoszech, Niemczech, Szwajcarii i Japonii.