Warszawa, kolekcja prywatna

Oferowana praca namalowana w 1959 przynależy do serii prac zatytułowanych „Kompozycje w białym” (1957-1959). Utrzymana jest już w kolorystyce zbliżonej do charakterystycznej dla Sosnowskiego przydymionej lekko opalizującej bieli, która swój wyraz odnalazła w kolejnym cyklu „obrazów pustych”. Faktura malarska omawianej kompozycji jest jednak zdecydowanie bogatsza a do jej ukształtowania użył artysta własnych dłoni i szpachli. Pociągnięcia płaskim i szerokim narzędziem odsłaniają wnętrzności obrazu – nawarstwienie tego, co kryje się pod cienką warstwą bieli i szarości. Gdzieniegdzie oczom ukazuje się czerwień i błękit, gdzie indziej znów intensywna żółć i czerń. Grudowata farba piętrzy się w centralnej części kompozycji. Skojarzenie z malarstwem materii nie jest w tym przypadku mylne, choć to nie sama materia leżała w centrum jego zainteresowań. Stawała się ona pretekstem do badania kwestii światła i koloru w obrazie. Temu podporządkował Sosnowski wszystkie swoje twórcze działania. Julian Przyboś pisał: „nie widziałem dotychczas nikogo ażeby tak głęboko wpuścił światło w obraz i żeby ono gdzieś z dna biło równomiernie na całą powierzchnię obrazu” (Kowalska B., Kajetan Sosnowski, „Kamena. Kwartalnik kresowy”, nr 2 [927], 1990, s. 42)

„Od wczesnych obrazów Kajetana, na których farba rozprowadzana była dłońmi, bez użycia pędzla, po ostatni cykl zszywanych płócien »Katalipomena« – obok tendencji konstrukcyjno-porządkującej, obok dążenia do ascezy i obiektywizacji – zawsze ujawniała się w jego pracach intelektualna refleksja i emanacja nieprzekładalnej na słowa siły ezoterycznej, bez której nie ma prawdziwej sztuki”.
(Kowalska B., Kajetan Sosnowski, [w:] Katalog wystawy laureatów Nagrody Krytyki im. Cypriana Kamila Norwida z lat 1967-1976, Wierzchowska W. [red.], Warszawa 1977)

Kajetan Sosnowski urodził się w 1913 roku w Wilnie. Kształcił się w warszawskiej ASP u Tadeusza Pruszkowskiego i Wojciecha Jastrzębowskiego. Po wojnie aktywnie współtworzył życie artystyczne – kreował łódzki ZPAP, był kierownikiem artystycznym „Kuźnicy” oraz jednym z współzałożycieli warszawskiej Grupy 55, galerii Krzywe Koło i  Galerii EL w Elblągu, gdzie zainicjował Biennale Form Przestrzennych. Chętnie wystawiał w awangardowych galeriach, przyczynił się do utworzenia Galerii 72 w Chełmie Lubelskim. Uczestniczył m.in. w Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (1955).

Jego zainteresowania twórcze opierały się głównie na malarstwie, rzadziej na rysunku czy rzeźbie. W czasie okupacji jego prace nawiązywały do postimpresjonizmu, następnie skierował swoje artystyczne poszukiwania w stronę form figuratywnych. Od lat 50. zaczął posługiwać się kształtami abstrakcyjnymi, początkowo aluzyjnymi, później skupił się na materialnych cechach kompozycji (Obrazy białe). Fascynacja naturą światła stała się podstawą jego ascetycznych „obrazów pustych”, w których nieomal jednobarwna płaszczyzna, zamalowana farbą rozprowadzoną dłonią, zdawała się promieniować blaskiem. Dalsze poszukiwania w tym obszarze zaowocowały pracami z cyklów „Poliptyki” (1965) i niezwykłymi w swej istocie obrazami chemicznymi – „Metalepseis” (1972-1982). Pewnym wyjątkiem od tych rozważań były obrazy szyte zwane „Katalipomena (1975)”. Były to monochromatyczne kompozycje z pozszywanych kawałków płótna, niektóre wręcz o dodatkowym wydźwięku rękodzieła. W latach 80. Malarz stworzył też serię obrazów czarnych z odniesieniem do martyrologii ojczyzny oraz cykl obrazów z motywem krzyża, określanych jako„Interwencje” (1981).